Hippo's spotten bij de Indische Oceaan

Donderdag 22 oktober - middag

Ons einddoel vandaag is het dorpje St Lucia, een vissersdorp dat nu vooral toeristen huisvest aan de oevers van de Indische oceaan. Het is beroemd om de enorme wetlands met maar liefst vijf verschillende ecosystemen (werd ons verteld). Ook is er een enorme populatie hippo’s (ruim 1000) en krokodillen (zo’n 1500) in het meer, Lake St Lucia. De hippo’s schijnen in de nachtelijke uren ook de straten van het dorp onveilig te maken, geadviseerd wordt dus om dan vooral niet te voet op pad te gaan.

Waar het meer uitkomt in de oceaan is een estuarium gevormd, en daar ligt ook onze camping. Een paar medekampeerders, een verdwaalde impala, apen, vleermuizen en snurkende hippo’s op de achtergrond vormen een uitstekend decor. We lopen zo een boardwalk op richting enorm breed oceaanstrand en zien voor het eerst in ons leven de Indische Oceaan. En die blijkt inderdaad behoorlijk goed op temperatuur, ook al komen we niet toe aan zwemmen. Morgen gaan we dit gebied verder bekijken.

Vrijdag 23 oktober
Bij het lokale tankstation worden we opgepikt door een vrij oude safari-jeep, zo’n hoge waar je in moet springen. Op aanbeveling gaan wij met Shaka Barber tours een boottocht maken op Lake St Lucia. Bij de aanlegplaats aangekomen blijkt onze laag zonnebrand misschien iets te fors, want de boot is een soort drijvend vlot op luchtbanden inclusief overkapping en comfortabele stoelen. Ook de zon, die eerder die ochtend zeer aanwezig was, verdween en een briesje zorgde voor stevige verkoeling. Samen met een Duits echtpaar dat soms wat afwezig lijkt hebben wij bijna een privétocht met onze gidsen Claire en Welcome.

Na een korte intro varen we de smalle uitloper van het meer op en zien we al snel de eerste nijlpaarden liggen. Het meer is maar 1.20 meter diep (en door aanhoudende droogte nu zelfs nog minder) dus die beesten kunnen lekker op hun buik op de bodem liggen en rustig om zich heen kijken. We varen langs een hele familie hippo’s die zich goed vermaken met nietsdoen, dus we kunnen dichtbij langsvaren en zien duidelijk de littekens van de mannelijke leden van de groep. Nijlpaarden hebben blijkbaar weinig vijanden behalve hun eigen soortgenoten, en de vier enorme slagtanden gebruiken ze graag en grondig om de onderlinge verhoudingen duidelijk te maken.

Ook zien we vele aparte vogels (letterlijk), waaronder de vogel met de langste poten ten opzicht van zijn lichaam (en dat blijkt niet de flamingo maar een kleine witte steltloper). Een haai laat zijn vin zien maar meer niet, en ook de krokodillen schitteren door afwezigheid. Na een lange winter waarin ze veel op de kant hebben kunnen zonnen, zijn die nu volop actief in het water. Van al die aanwezige krokodillen zijn we dus slechts twee keer een paar ogen voorbij drijven. Wel krijgen we tussendoor een fruithapje, jawel, en thee en warme chocomelk met koekjes, al met al dus een prachtige boottocht.

Het schijnt dat er ook neushoorns rondlopen in de buurt van St Lucia. In het iSimangaliso Wetlands Park (dat betekend ‘wonder’), waartoe ook het meer behoort, leven witte en zwarte neushoorns. Dit park is mede door toedoen van Nelson Mandela werelderfgoed geworden, nadat het na jarenlang misbeleid weer langzaam haar oorspronkelijke ecosystemen terug heeft gekregen. Om onze Big Five spotting compleet te maken rijden we dus door naar het park, waar in een totaal ander landschap dan het Krüger ook weer veel dieren rondlopen. Weer vele waterbuffels inclusief kalfjes, rondrennende blauwe wildebeesten, en enkele zebra's. Elke keer als we een Hoorn op de neus denken te zien, blijkt het die van een buffel, wrattenzwijn en gewoon een donkere boomstronk. Maar, bij een stukje gravelroad rond een afgelegen grasland staat er opeens een eenzame neushoorn langs de weg! Onze dag kan niet meer stuk!

De weg in het park voert ook langs de oceaankust, bij Mission Rocks staan er indrukwekkende golven die kapotslaan op een rotsige kust. Duidelijk geen plek om te zwemmen, wel een mooi uitzicht. Via open velden en duingebied komen we bij het noordelijkst punt van deze route, Cape Vidal. Hier een strand waar ook echt gezwommen wordt en Afrikanen graag hun vishengels uitgooien. Op de terugweg door het gebied zien we nog de zonsondergang in Lake St Lucia. Het meer is 85km lang dus vanochtend hebben we maar een klein stukje gezien op de boot. Nu staan we bij het breedste stuk, waar het meer ruim 20km breed is en vele flamingo’s in het water staan of rondvliegen. Ook kruipen er langzaam wat krokodillen voorbij in de verte, wat een beesten!

Dit was een totaal ander Afrika dan we hiervoor hebben gezien, een bijna tropisch landschap zo aan de kust. En ook toeristischer van opzet, we hebben veel Nederlands gehoord hier en de restaurants lijken ook wat minder goed...