Wandelen in de Drakensbergen

Zaterdag 24 oktober
De Noordelijke Drakensbergen zijn vandaag de eindbestemming met alweer een geheel nieuw panorama. Deze bergketen ligt langs de grens met Lesotho, dat andere volledig door Zuid-Afrika omsloten koninkrijkje. Om er te komen moeten we een ruime 500 kilometer afleggen, eerst langs de kust naar Durban en dan noordelijk afbuigend naar Pietermaritzburg en verder. Vooral dat laatste stuk was flink bergachtig, we hebben zelfs een echte bergpas gehaald met ons bakkie. We hadden bijna oordoppen nodig, maar de motor trok het nog net.

In Bergville, het laatste dorpje voordat we richting Royal Natal National Park gaan - dat in de Lonely Planet als ‘rough at the edges’ wordt beschreven – worden we zo hard aangestaard door de plaatselijke bevolking deze zaterdagmiddag dat we maar rap doorrijden. Achter oneindige velden doemen al grote bergketens op, en de verschillende nationale parkjes worden goed aangekondigd langs de weg. De Drakensbergen zijn, vooral ter bescherming van de natuur, opgedeeld in allemaal verschillende parkjes, elk met hun eigen hoogtepunten. Royal Natal heeft als hoogtepunt het acht kilometer lange Amphitheater, een enorme kliffenwand in een boogvorm. De naam is in ieder geval niet onlogisch. Deze wand is al van verre zichtbaar, een roodachtige rotswand tussen verder behoorlijk groene bergen.

Onze camping is dit weekend goed bezet, met vooral ook veel Zuid-Afrikanen. Veel welgestelde gezinnen, blank en zwart, in behoorlijk dikke auto’s die hier duidelijk even komen ontspannen vanuit de stad. Leuk om te zien dat hier vergelijkbaar wordt gekampeerd als in Europa, ook met de braai veel aan. Het uitzicht rondom ons is prachtig, daar gaan we morgen eens wat beter naar kijken!

Zondag 25 oktober
De temperatuur stijgt snel deze ochtend, net nu wij van plan zijn een flinke wandeling te gaan maken. Royal Natal is eigenlijk alleen per voet te verkennen, wij willen richting de Tugela Falls lopen. Rond half negen starten we onderaan het Ampitheater, we schatten het zo'n 30 graden en hebben dus flink wat water meegenomen. Het eerste stuk van het smalle pad slingert rondom de heuvels, ruwweg de loop van het riviertje de Tugela volgend. We zien hier vooral rivierbedding, want regen is er al enige tijd niet meer gevallen. Het is best afzien in deze hitte, na een half uurtje lopen zien we de mensen voor ons omkeren. Die vinden het echt te warm. Terwijl wij even bijkomen schaduw van een van de weinige boompjes, komt er een colonne kinderen met begeleiding omhoog gelopen in flink tempo. Ook twee mannen passeren ons, ons verzekerend dat het echt de moeite waard gaat zijn. Dus wij gaan ook nog maar even door, heel langzaam went je lichaam er aan lijkt het.

De eerste wandelaars die terugkomen van de watervallen waren om zes uur die ochtend vertrokken, en ook van hen krijgen we te horen dat het echt de moeite is. Alleen nog wel een stukje lopen... Over de helft van de tocht, na zo’n anderhalf uur, komen er af en to stukjes bos in smalle kloven tussen de heuvels. Dat scheelt al een heleboel! De laatste kilometer lopen we door eens bosrijke kloof, waar de Tugela doorheen stroomt. Hier is nu ook wat meer water te zien, maar het is laag genoeg om nog een flink eind de bedding omhoog te volgen tot bij de ‘tunnel’ aan het einde van de kloof. Hier aan het begin van de rivier komt het water soms in enorme watervallen naar beneden, maar door al die droogte hebben we vandaag pech. Er is namelijk geen waterval te zijn, hooguit wat stroomversnellingen. Wel hebben we een prachtig uitzicht over de vallei, we staan nu namelijk ergens halverwege het Amphitheater, zowel in hoogte als breedte.

Het water in de rivier is hier uitstekend drinkbaar, dus redelijk opgefrist starten we aan de terugweg. Stiekem waren we een behoorlijk eind de kloof ingelopen, dus dat duurt langer dan gehoopt. Onderweg naar beneden blijven we na elke bocht mooie uitzichten over de omgeving houden, maar we zijn ook blij om met moeie voeten weer bij de camper terug te zijn.