Terug naar Zuid-Afrika
15 November 2015 | Namibië, Noordoewer
Donderdag 12 november
Onze laatste bestemming in Namibië ligt aan de Oranjerivier, de rivier die ook als grens met Zuid-Afrika dienst doet. De rivier is strakblauw en vol water, voller dan we de afgelopen tijd hebben gezien (en hij is niet oranje, maar vernoemt naar niemand minder dan Willem van Oranje). Weken geleden waren we in de buurt van de bron van deze rivier in de Drakensbergen, ruim 2000 kilometer naar het oosten, en nu rijden we er langs op nog geen 100 kilometer van de monding. Om er te komen rijden we een stuk door weer een andere planeet, zoals we het ondertussen zijn gaan noemen. De landschappen van Namibië blijven ongrijpbaar en elke dag anders. Hier zien we tegenstellingen tussen geel zand, rode bergen en grijze gravelwegen. Zelfs hier, waar we bijna niemand tegen komen, wordt aan de weg gewerkt, keurig voorzien van borden en omleiding over een provisorische zandweg. Langzaam komen er meer bergen en plotseling krijgen we ook het blauw van de rivier in ons zicht.
Het gebied rond Aussenkehr, waar wij de rivier bereiken en overnachten, is een van de grootste tafeldruivenproducenten ter wereld. Het kan hier flink warm worden en er is veel water vanuit de rivier (en nauwelijks iets uit regen) waardoor er eerder geoogst kan worden dan op andere plekken. Meer dan 2000 hectare aan druiven levert 2,5 miljoen kisten vol druiven op elk jaar. Zodra we de rivier zien, zien we dus ook enorme groene vlaktes die een scherp contrast vormen met het rode stof en blauwe water. Toch rijden we eerst even de andere kant op, want de Fish River komt hier uit in de Oranjerivier. We rijden grotendeels langs de rivier, die duidelijk zorgt voor extra begroeiing aan de randen. Zodra we met de weg afbuigen van het water zitten we direct weer in extreem droog en dor gebied waar alleen een enkele kokerboom weet te overleven. De Fish River staat op dit punt volledig droog, waardoor de smalle ‘brug’ (eigenlijk zijn het meer betonplaten op de rivierbedding met wat paaltjes ernaast) nauwelijks nodig is.
Ons slaapadres is het Norotshama River Resort, een nogal luxueus optrekje tussen de druivenvelden. We hebben helaas geen uitzicht op de rivier, wel op een kunstmatig meertje midden tussen de paar kampeerplaatsen en huisjes. Hier ondertussen geen wilde beesten meer maar mussen en kikkers die het geheel samen de groene grasmat een bijna Europees uiterlijk geven. Er is hier een heerlijk zwembad met ligstoelen en wifi dus we maken er wederom een vakantiemiddagje van. De befaamde grill van het restaurant doet het ’s avonds weer goed, we genieten van een ‘lady steak’ en lamskarbonade met uitzicht op de zonsondergang achter de Oranjerivier. We gaan Namibië nog missen, dat weten we ondertussen zeker.
Vrijdag 13 november
Onze laatste kilometers door Namibië leiden naar de grensovergang bij Noordoewer. Wederom krijgen we een preek van een douanebeambte, dat het echt streng verboden is om losse papiertjes in je paspoort te hebben. Zelfs als heel duidelijk vertelt is dat je je boarding pass van de vlucht naar Namibië moet bewaren. De oversteek van de grens doen we per brug, want we moeten de Oranjerivier over. Aan de overkant ligt Vioolsdrift, de Zuid-Afrikaanse grenspost. Hier is al het personeel weer stukken vrolijker en behulpzamer, iets wat we vaker hebben gemerkt afgelopen weken. Zuid-Afrikanen zijn over het algemeen vriendelijker en behulpzamer dan de vaak wat stugge Namibiërs. We hebben geen idee waar het aan ligt, maar wel vaak ondervonden.
De weg naar Kaapstad is lang, erg lang. We rijden de N7 helemaal af, vandaag doen we al een kilometer of 500 en morgen een goede 200 km. We hadden verwacht dat het redelijk vlak zou zijn, maar we rijden tot aan ons overnachtingsadres tussen Clanwilliam en Citrusdal tussen en over bergen. We hebben het genoegen om langs drie blokken met wegwerkzaamheden te moeten, tussen de 10 en 20 kilometer lange stukken waarover grotendeels alleen eenrichtingsverkeer mogelijk is. We staan dus een paar keer een ruim kwartier te wachten voordat we met lage snelheid langs de wegwerkers kunnen rijden. De gemiddelde snelheid gaat hierdoor flink omlaag en tegen de tijd dat we de lodge bereiken waar we in de tuin kunnen kamperen zijn we er wel klaar mee. Maar we hebben al een groot deel van de reis gehad, dus morgen zijn we vroeg in Kaapstad.
Onze laatste bestemming in Namibië ligt aan de Oranjerivier, de rivier die ook als grens met Zuid-Afrika dienst doet. De rivier is strakblauw en vol water, voller dan we de afgelopen tijd hebben gezien (en hij is niet oranje, maar vernoemt naar niemand minder dan Willem van Oranje). Weken geleden waren we in de buurt van de bron van deze rivier in de Drakensbergen, ruim 2000 kilometer naar het oosten, en nu rijden we er langs op nog geen 100 kilometer van de monding. Om er te komen rijden we een stuk door weer een andere planeet, zoals we het ondertussen zijn gaan noemen. De landschappen van Namibië blijven ongrijpbaar en elke dag anders. Hier zien we tegenstellingen tussen geel zand, rode bergen en grijze gravelwegen. Zelfs hier, waar we bijna niemand tegen komen, wordt aan de weg gewerkt, keurig voorzien van borden en omleiding over een provisorische zandweg. Langzaam komen er meer bergen en plotseling krijgen we ook het blauw van de rivier in ons zicht.
Het gebied rond Aussenkehr, waar wij de rivier bereiken en overnachten, is een van de grootste tafeldruivenproducenten ter wereld. Het kan hier flink warm worden en er is veel water vanuit de rivier (en nauwelijks iets uit regen) waardoor er eerder geoogst kan worden dan op andere plekken. Meer dan 2000 hectare aan druiven levert 2,5 miljoen kisten vol druiven op elk jaar. Zodra we de rivier zien, zien we dus ook enorme groene vlaktes die een scherp contrast vormen met het rode stof en blauwe water. Toch rijden we eerst even de andere kant op, want de Fish River komt hier uit in de Oranjerivier. We rijden grotendeels langs de rivier, die duidelijk zorgt voor extra begroeiing aan de randen. Zodra we met de weg afbuigen van het water zitten we direct weer in extreem droog en dor gebied waar alleen een enkele kokerboom weet te overleven. De Fish River staat op dit punt volledig droog, waardoor de smalle ‘brug’ (eigenlijk zijn het meer betonplaten op de rivierbedding met wat paaltjes ernaast) nauwelijks nodig is.
Ons slaapadres is het Norotshama River Resort, een nogal luxueus optrekje tussen de druivenvelden. We hebben helaas geen uitzicht op de rivier, wel op een kunstmatig meertje midden tussen de paar kampeerplaatsen en huisjes. Hier ondertussen geen wilde beesten meer maar mussen en kikkers die het geheel samen de groene grasmat een bijna Europees uiterlijk geven. Er is hier een heerlijk zwembad met ligstoelen en wifi dus we maken er wederom een vakantiemiddagje van. De befaamde grill van het restaurant doet het ’s avonds weer goed, we genieten van een ‘lady steak’ en lamskarbonade met uitzicht op de zonsondergang achter de Oranjerivier. We gaan Namibië nog missen, dat weten we ondertussen zeker.
Vrijdag 13 november
Onze laatste kilometers door Namibië leiden naar de grensovergang bij Noordoewer. Wederom krijgen we een preek van een douanebeambte, dat het echt streng verboden is om losse papiertjes in je paspoort te hebben. Zelfs als heel duidelijk vertelt is dat je je boarding pass van de vlucht naar Namibië moet bewaren. De oversteek van de grens doen we per brug, want we moeten de Oranjerivier over. Aan de overkant ligt Vioolsdrift, de Zuid-Afrikaanse grenspost. Hier is al het personeel weer stukken vrolijker en behulpzamer, iets wat we vaker hebben gemerkt afgelopen weken. Zuid-Afrikanen zijn over het algemeen vriendelijker en behulpzamer dan de vaak wat stugge Namibiërs. We hebben geen idee waar het aan ligt, maar wel vaak ondervonden.
De weg naar Kaapstad is lang, erg lang. We rijden de N7 helemaal af, vandaag doen we al een kilometer of 500 en morgen een goede 200 km. We hadden verwacht dat het redelijk vlak zou zijn, maar we rijden tot aan ons overnachtingsadres tussen Clanwilliam en Citrusdal tussen en over bergen. We hebben het genoegen om langs drie blokken met wegwerkzaamheden te moeten, tussen de 10 en 20 kilometer lange stukken waarover grotendeels alleen eenrichtingsverkeer mogelijk is. We staan dus een paar keer een ruim kwartier te wachten voordat we met lage snelheid langs de wegwerkers kunnen rijden. De gemiddelde snelheid gaat hierdoor flink omlaag en tegen de tijd dat we de lodge bereiken waar we in de tuin kunnen kamperen zijn we er wel klaar mee. Maar we hebben al een groot deel van de reis gehad, dus morgen zijn we vroeg in Kaapstad.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
