Rode duinen in de Sossusvlei

Vrijdag 6 november
Om ook even vakantie te houden blijven we drie nachten op de woestijncamping bij Sesriem. Onze camping is de enige in het nationale park rond de Sossusvlei, waardoor we een uur vroeger het park in mogen en een langer blijven dan andere bezoekers. Hierdoor kunnen we met zonsopkomst- en ondergang in het park zijn, juist als de beroemde rode duinen van kleur veranderen door het zonlicht. We dachten in Etosha al gewend te zijn aan stof en hitte, maar hier midden in de woestijn kunnen ze er ook wat van. Wel krijgen we veel schaduw van een enorme kameeldoornacacia, waar de camper ook makkelijk onder past.
In de ochtend, de temperatuur is nog redelijk, bezoeken we de Sesriem Canyon. Een kilometer lang en 30 meter diep en je kunt er doorheen wandelen. Dit is duidelijk niet de plek waar de meeste toeristen heengaan, we staan alleen op de parkeerplaats. Zoals wel vaker in Namibië is er niets aangegeven over wat er te doen is, het verhaal van de wandelingen hebben we ook maar uit de Lonely Planet gehaald. Op zoek naar een beginpunt lopen we langs de rand van de canyon, behoorlijk indrukwekkend. Als we op een punt zijn aanbeland waar je naar beneden lijkt te kunnen en er staan ook nog steenmannetjes, gaan we al klauterend naar beneden. Op de bodem van de kloof is het al een stuk warmer buiten de schaduw van de rotswanden, terwijl we over de kiezelbodem een beetje rondlopen.
Als we net klaar zijn met een zelfontspannerfotoshoot zien we opeens andere toeristen via een stenen trap de kloof inkomen. Blijkt er toch een normale ingang te zijn!
Van deze Franse toeristen horen we dat de waterpoel aan het einde van de kloof droog is, dat hadden ze gehoord van een gids. Toch wel nieuwsgierig lopen we nog een stukje richting deze poel, waardoor we een veel smaller gedeelte van de canyon ingaan. Het is hier veel mooier dan het eerdere stuk, met grotten waar vogels in zitten en overhellende rotswanden. Bij het eind aangekomen zien we inderdaad geen water, niet heel gek met al die droogte hier. Tussen wat rotsblokken komt nog wat licht door, we kunnen het niet laten om daar onder door te kruipen en opeens staan we voor een waterpoel in de schaduw van de kloofwand. Hier blijkt het einde van de gang pas te zijn, maar getuige alle steenmannetjes in het stuk hiervoor en de afwezigheid ervan bij deze poel, komt er nauwelijks iemand die paar meter verder. We voelen ons Indiana Jones en Lara Croft terwijl we teruglopen naar de trap, die echt naast de parkeerplaats uitkomt (zonder enige aanwijzing daar). Dat hadden we dan wel weer even gemist...
De middaghitte komen we door in de schaduw van onze boom, boeken lezend en de blog bijwerkend. Zelfs in de schaduw raak je bijna oververhit, het is daarom erg aangenaam afkoelen in de zwembadcamping. Rond half zes starten we de camper om de zonsondergang te gaan bekijken vanaf Dune 45, een 150 meter hoge duin die op 45 km van het begin van het park ligt. Dit park heeft slechts één asfaltweg van 65 km die naar de Sossusvlei gaat, deze weg gaan we dus vaak heen en weer rijden na de eerste verkenning eerder vandaag. We zijn niet de enigen met dit plan, we zitten met vier andere stellen halverwege de duin rond half zeven, wachtend tot de zon achter de bergen verdwijnt. We hadden de avond ervoor al ervaren dat het redelijk door kan waaien, en ook nu steekt er regelmatig een hooswind op die ons een gratis scrubbeurt geeft. Tegen de tijd dat de zon ondergaat rond 19u zitten we als rode poppetjes op de berg. We zijn erg blij met onze zonnebrillen en petten, die beschermen nog een beetje tegen al het zand. Ondertussen zien we ook nog de duinen nog dieper rood kleuren dan ze al waren. Omdat we voor 20u de campingpoort door moeten zijn en nog van de duin af moeten, is het flink haasten om op tijd terug te zijn. De paar auto’s die nog in het steeds donkerder wordende park rijden, scheuren hard door. Uiteindelijk zijn wij, niet als laatsten, net twee minuten voor sluiting weer terug. Over 10 uur gaan we weer terug voor de zonsopkomst!

Zaterdag 7 november
Al om 5u gaat de wekker weer, de sunset gisteravond was mooi maar we verwachten dat de sunrise nog mooier is. Je ziet dan namelijk het licht opkomen op de duinen, terwijl je er tussendoor rijdt. Als we het park inrijden zien we voor de hoofdpoort al een lange rij wachtenden, wij rijden als campinggasten zo het park in. In de weidse omgeving rond de weg zien we de zon steeds hoger komen terwijl de duinen echt van kleur lijken te veranderen, erg mooi. De schaduwen op de duinen worden steeds duidelijker door de felle zon, waardoor er een scherpe rand tussen het rood en zwart komt, precies op de kam van de duinen. Met de lichtgroene vlaktes onderaan en de strakblauwe lucht erboven zijn dit de plaatjes uit de boeken.

De tweede reden van onze vroege start is dat we op tijd bij de Sossusvlei willen zijn. Het kan hier tussen de duinen erg warm worden, dus we zitten graag op tijd weer in de airco of onder een boom. Als de asfaltweg eindigt staan we nog niet midden in de beroemde duinpan. De laatste vijf kilometer kronkelt door de duinen heen naar de parkeerplaats. Voor 10 euro p.p. wordt je erheen gebracht, of je gaat met je eigen 4x4. Deze weg is zo’n beetje de hoofdreden dat wij een vierwielaandrijving hebben gehuurd, dus dat willen we wel eens proberen. Met zulke zanderige grond moet wel de bandenspanning verlaagt worden voordat je met auto en al in de zandbak vast komt te zitten. Volgens de taxi-mannetjes moet die spanning op 1.8 bar, maar we mogen natuurlijk ook met hun meerijden. We laten ons niet kennen en met de meegeleverde drukmeter/bandenpomp checken we de bandenspanning nadat we de ventielen hebben ingedrukt. Als alles gereed is voor vertrek, de schep alvast achter de autobank, hobbelen we in de 4H vooruit. Het schudt lekker heen en weer, en binnen een paar honderd meter staan we vast in het zand. Waarschijnlijk gingen we iets te traag en slipten we vast, gelukkig hebben we voor dit soort situaties de 4L achter de hand. Even schakelen, en we gaan weer door, nu in een iets hoger tempo. Op een van de weinige stukjes vaster zand schakelen we weer terug en zonder enig probleem (en met heel veel schudden) bereiken we zomaar de parkeerplaats.

We bevinden ons nu eindelijk midden tussen de duinen, overal om ons heen golft het rode zand. Een paar duinpannen verderop ligt een vallei waar vele compleet ingedroogde kameeldoornacacia’s op een witte zoutvlakte staan. Een van onze reisgidsen heeft hiervan zelfs een foto op de voorkant, zo bekend is deze Deadvlei hier. We hoeven alleen maar de voetsporen van onze voorgangers te volgen en door het mulle, warme zand te ploeteren. Het is niet al te ver, maar zelfs om half acht in de ochtend is dit al warm. Het resultaat mag er zijn, grillig gevormde, bijna versteende bomen steken af tegen de rode duinen en de felblauwe lucht. Samen met het wit van de grond is het een prachtig contrast. Op de enorme duin naast de pan zien we vele mensen als stipjes naar het hoogste punt lopen, waarschijnlijk is deze zandberg bijna 300 meter hoog. In de vallei lijkt alles hierdoor nog vreemder en uit verhouding, echt een andere wereld.

Om de Deadvlei en de omgeving ook vanuit de hoogte goed te kunnen zien wagen wij ons ook aan het beklimmen van de grote duin. Via de richel gaan we vlot omhoog, er hebben al zoveel voeten op gestampt dat er bijna een pad gevormd is. Dit gaat stukken makkelijker dan gisteravond op Dune 45, waar we deels zelf het pad moesten vormen in het zachte zand. Vanuit de hoogte blijkt Deadvlei veel groter dan we beneden tussen de bomen dachten. De bruinzwarte staken staan maar op ongeveer een derde van het oppervlak, daarachter is een grote lege vlakte. Vanaf onze plek halverwege de top zien we het einde van de duinenmassa niet eens, maar de top is nog zeker een uur doorlopen. We lopen dus rustig weer naar beneden, het is al warm zat hier.

De vijf kilometer duinpad terug gaan voorspoedig, voor we het weten staan we een stel Duitse toeristen te overtuigen dat zij het ook wel zelf kunnen rijden. Met de bandenspanning weer op orde crossen we voor de laatste keer de 65 km terug door het park. Voor we terug zijn op de camping is het al midden op de dag en zijn we blij dat we de rest van de middag kunnen bijkomen van deze tocht. Morgen gaan we naar de volgende woestijn, het blijft een mooi en merkwaardig land.