Bestemming: Waterberg Plateau, Namibië

Woensdag 28 oktober 2015
Om 4 uur in de ochtend ging de wekker al, we hebben dus iets te kort van het uitstekende bed kunnen genieten. Zelfs de hoteltaxi reed nog niet op dit uur, dus we hadden speciaal geregeld vervoer (nog geen 10 minuten met de auto) om ons af te zetten, een zakje met ontbijt in de hand want het buffet was natuurlijk ook nog niet open.

De vlucht verliep vlot met Air Namibia en we werden prima verzorgd met nog meer ontbijt en drinken. Tegen de tijd dat we er bijna waren moesten we een briefje (een keurig in zessen geknipt A4’tje, zeer professioneel) invullen of we in Siërra Leone of ander land met ebolaverdenking waren geweest of ziekteverschijnselen hebben. Op een andere formuliertje moesten we al onze gegevens invullen met beroep en hoeveel geld je gaat uitgeven, we maken dus al vlot kennis met naar wat later blijkt een enorme toeristenregistratie in dit land.

Namibië vanuit de lucht zag al zeer dor en droog met wat zanderige plantjes en veel kale vlaktes. Het internationale vliegveld bleek bijzonder klein te zijn, Rotterdam airport is flink veel groter! Ze hadden gelukkig wel de nodige faciliteiten, zodat we konden pinnen (gewoon met de pinpas, in tegenstelling tot alle spookverhalen op internet dat dit alleen met een VISA card zou kunnen) en een Namibische simkaart konden kopen. Helaas stond er niemand klaar met onze namen op een bordje, daar hadden we stiekem rekening mee gehouden. Via een balie van Kea Campers kon er gelukkig een mannetje worden gestuurd om ons op te halen. Daar hebben we vooral veel handtekeningen gezet en lang gewacht. Onze camper bleek olie gelekt te hebben, dus ze moesten een andere camper gereed maken in alle haast.

Met een dik uur vertraging reden we uiteindelijk door Windhoek heen naar de B1, een van de weinige snelwegen van het land. Kaarsrecht en strak geasfalteerd, geen potholes te bekennen. Dat was wel even een verademing na sommige Zuid-Afrikaanse wegen. Omdat er relatief weinig doorgaande wegen zijn in Namibië, en omdat ons navigatiesysteem alleen zou werken in Zuid-Afrika, crossen we met de wegenkaart in de hand door het land. Maar, na toch even proberen of die navigatie niet werkend te krijgen zou zijn, blijkt heel Namibië er gewoon in te staan. Enige nadeel is dat niet alle snelheden in het systeem staan, dus alles buiten de asfaltwegen (en dat zullen nog heel veel wegen blijken te zijn...) wordt gerekend als 10 km/u. Wel leuk dat we ook eens een keer sneller binnen zijn dan de TomTom ons vertelt!

Het nut van het navigatiesysteem bleek al snel toen we na het boodschappen doen zomaar 10km de B2 opgereden waren, richting westen van het land. We hadden de juiste afslag even gemist terwijl de TomTom nog uit stond, door een vrachtwagen die al het zicht ontnam. Door de vertraging bij de camperverhuur was het nog even twijfelachtig of we wel weer op tijd bij de camping zouden zijn. Gelukkig heeft onze nieuwe camper, een Kea STX 4WD op Nissan onderstel, een stuk krachtigere motor en zoeven we met 100km/u door de lege vlaktes tussen Windhoek en het Waterbergplateau. Waar de TomTom ons voorhoudt dat we pas ruim na zonsondergang aan zullen komen, omdat de laatste 50km onverhard zijn en hij dat niet snapt, zijn wij einde van de middag op onze eerste bestemming.

Deze camper moet na aankomst nog een beetje uitgevouwen worden om woon- en slaapruimte te creëeren. Het dak kan schuin omhoog zodat er gestaan kan worden, en aan de zijkant klapt het bed naar beneden. Hierdoor ligt wel een van ons hangend boven de grond, maar dat slaapt eigenlijk ook wel prima. De gasfles moet van boven de cabine gehaald worden en aangesloten worden op de uitschuifbare keuken, maar we hebben wel een geiser, buitendouche en grote koelbox. Even wennen, maar weer goed kamperen!

Donderdag 29 oktober
Het Waterberg Plateau National Park bestaat uit een enorm plateau van zo’n 48 bij 16 kilometer, uit de kale vlakte oprijzend. Bovenop mag je niet komen zonder gids, dus voor deze middag hebben we onze eerste game drive geboekt. De warme ochtend gebruiken we om de rand van het plateau al wandelend te verkennen. Doordat de regen bovenop het plateau wegzakt en er halverwege weer uitkomt, heeft het een bijzonder uiterlijk. De bovenste rand, zeg 10 meter hoog, is een rode kliffenwand, daaronder groeien bomen en struiken op de berg.

Via de ‘Mountain View’ wandeling slingeren wij, bij wederom een iets te warme temperatuur, in 45 minuten omhoog naar de rand van het plateau. Onderweg en bovenop hebben we prachtige uitzichten op het plateau zelf, en we maken van boven kennis met de enorme wijdse vlaktes die Namibië zoveel heeft. Het is dat er nog een bergje naast Waterberg ligt, anders zagen we slechts kaarsrechte wegen, een landingsbaan en heel veel bossen. Bijna beneden aangekomen zien we een soort mini-antiloopjes liggen, hoe langer we kijken hoe meer het er worden. We schieten een paar mooie foto’s terwijl we heel stil blijven, want de beestjes springen vaak razendsnel de bossen in. Achteraf blijkt dat we de zeldzame dikdik hier op de foto hebben gezet, die alleen bij Waterberg en in een stukje van onze volgende bestemming Etosha voorkomt. Toch mooi meegenomen! Ook een hele apenfamilie, druk etend, vlooiend en kinderen ronddragend, laat zich gewillig op de foto vastleggen. Hier hoef je niet eens op safari met de auto, de beesten lopen zo rond de camping.

De camping hier wordt, net als vele andere campings die we nog gaan bezoeken, gerund door de overheid. Deze heeft er flink veel geld in gepompt de afgelopen jaren, het zwembad is dan ook te mooi om over te slaan, zeker met uitzicht op het bergplateau. Na alle verhalen over eten stelende baboons waren we op onze hoede tijdens de lunch aan de zwembadrand. Terwijl we in het water lagen, hadden we alleen in eerste instantie niet door dat de sprintende aap het op een halve panini had voorzien die wij nog bij de ligstoelen hadden laten liggen. We waren te laat terug om ons eten nog te redden, de aap had het plastic er al af en het broodje was al bijna verdwenen. We zijn die middag niet de enige slachtoffers, terwijl de apen ondertussen nog een goede ruzie houden hebben ze ook nog tijd om het een groep lunchende Duitsers lastig te maken. Slimme beesten, dat is duidelijk.

Na alle hectiek laten wij ons ’s middags rondrijden in een open safaribus. De game drive duurt vier uur, wat erg lang is, en we komen pas na zonsondergang weer terug. Via een flink steil pad rijden we het plateau op, op jacht naar game, oftewel, wild spotten. Wij hadden hoge verwachtingen, er was tenslotte een ranger mee die het gebied kende. Hij begon zijn verhaal al met ‘nature is unpredictable’ en de eerstvolgende twee uur zagen we dan ook geen beest lopen. Wel konden we wennen aan het hobbelen over zandwegen met een 4WD, dat was even wat anders dan asfalt.

Zelfs bij de eerste waterplaats zagen we ondanks geruime tijd wachten geen enkel beest. We begonnen ons al af te vragen of er überhaupt wel wat rondliep op dat plateau toen er wat kudu’s en bokken langsliepen. Bij de tweede waterplaats hadden we wat meer mazzel, hier kwamen een aantal buffels en giraffen hun dorst lessen. Beide dieren hadden wij al uitgebreid gezien in het Krügerpark, dus geen extra vinkjes op de lijst. De terugweg maakte uiteindelijk veel goed. Terwijl we enkele mensen bij een lodge onderweg afzetten, doken er in de schemering plotseling drie witte neushoorns op naast de bus! Onze ranger zag ze pas toen hij al buiten de bus was, en kwam rap weer achter het stuur zitten. De rhino’s waren niet van plan zomaar weg te gaan en bleven rustig rondlopen. Van dichtbij zijn het echt enorme beesten, dat was een goede afsluiter.

Wild spotten, of pogingen tot, maakt wel hongerig, en eindelijk stond er die avond ook wild op het menu. In het lokale restaurant serveerden ze kudusteak, wat steviger is van structuur en van smaak vergeleken met een koe. Een goede inleiding voor alle kudu’s die we waarschijnlijk nog gaan zien in Etosha, onze volgende bestemming.