Al camperend door de Blyde River Canyon

Zaterdag 17 oktober
Het eerste deel van onze Johannesburg-Johannesburgtrip verplaatsen we ons in een tweepersoonscamper van Bobo (zie YouTube voor een filmpje van de Discoverer Fun). Dit bakkie op Nissan onderstel heeft tweewielaandrijving maar ligt wel lekker hoog op de wielen. Na uitgebreide instructie (“Nee, dit knopje moet altijd op ‘off’ staan, anders breekt je achteras af”), boodschappen inladen en ZA simkaart inkopen kunnen we op pad. Zo’n 400km voor de boeg, dus we willen flink door gaan rijden. Al snel blijkt de maximumsnelheid toch wel echt 100 km/uur, indien geen bergachtig landschap. Dat laatste hadden we echter wel, dus we gingen minder hard richting de Blyde River Canyon, ons eindpunt van vandaag, dan verwacht. Het rijden aan de linkerkant van de weg ging bijna probleemloos, dat scheelde weer.

Onderweg ontvouwde zich, na lang stuk snelweg, een zeer divers landschap. Heuvelachtig, lange afstanden zonder teken van leven en veel soorten groen. Af en toe een dorpje waar alles zeer rustig gaat, ook het tanken (wordt voor je gedaan, ideaal), straat oversteken en toeristen in campers nakijken. Af en toe lopen er wat mensen langs de kant van de weg, waarheen blijft een raadsel in die lege gebieden.

Laaghangende wolken gingen over in mist op de weg, en de voorttikkende klok zorgde voor lichte stress in de camper. Om half zeven ’s avonds is het echt donker, wisten we van de dagen ervoor, en we hadden nog een flink stuk te gaan. Met flinke vaart als het kon, en soms wat langzamer omdat het moest, wisten we net voor half zeven onze campsite te bereiken. Daar bleek direct het gemak van een camper, die rijd je een plek op en je bent klaar. Daar waren we wel aan toe!

Zondag 18 oktober
De Blyde River Canyon is, na de Grand Canyon en de Fish River Canyon (in Namibië, dus over een paar weken meer hierover ;-)), de grootste canyon ter wereld. We werden wakker met flinke bewolking, dus bij het eerste uitzichtpunt werden we teruggestuurd door tegemoet rijdende medetoeristen. Een paar kilometer verder was de zon echter al aan het doorbreken en kwam er blauwe lucht in het vooruitzicht. Hier kregen we dan ook onze eerste fantastische uitzichten van de dag, over groenbeboste canyondalen en scherp afstekende bergruggen.

Terwijl de zon flink doorbrandde, bezochten we de Bourke’s Luck pott holes. In de wegen hadden wij al mogen kennismaken met vele pott holes, maar voor deze gaten moesten we entree betalen. Waar de rivieren Blyde en Treur samenkomen, zijn door het kolkende water enorme ronde gaten in de rotsen uitgesleten. Via looppaden en bruggen kan dit allemaal goed bekeken worden, een bijzonder en indrukwekkend natuurverschijnsel! Voor Bourke liep het minder goed af, zijn eerste goudvondst daar bleek lang geleden geen garantie voor meer goud en een rijk leven.

Via de Panoramaroute die wij rijden dient het volgende hoogtepunt zich alweer aan. Omdat we vrij hoog in de bergen zitten (soms lijken het heuvels, maar daar denkt onze motor heel anders over) is er vaak kans op mist en daardoor slecht uitzicht. Wij hebben geluk, want op deze stralende dag hebben we een enorm vergezicht vanaf God’s Window. Vanaf hier lijken de beboste laagvlaktes net velden vol boerenkool, zo hoog staan we en zo ver kijken we. Er wordt gefluisterd dan je tot in Mozambique kunt kijken, dat durven we niet te bevestigen. Ook het regenwoudje bovenop de berg is goed voor de afwisseling, en levert mooie foto’s en vergezichten op. De Pinnacle, de volgende stop op onze route, valt hierna een beetje tegen.

Na een door de Lonely Planet aanbevolen pannenkoek van Harrie in Graskop, slingeren we nog wat bergwegen op en af naar Pilgrim’s Rest, een oud mijnwerkersdorp dat z’n beste tijd gehad heeft. En nu vooral gebruikt lijkt te worden om toeristen enkele Randen afhandig te maken. Dus wij stappen al snel weer in de camper om dezelfde weg terug te slingeren, om dat eerste uitzichtpunt dat vanochtend mistig was proberen af te vinken.

Vlakbij onze campsite staan de Drie Rondavels, een drietal beboste heuvels in de vorm van de traditionele Afrikaanse ronde hutjes. Om bij het uitzichtpunt te komen, moet wederom wat betaald worden bij de slagboom. Al deze bezienswaardigheden sluiten officieel om 17u, maar wij kwamen natuurlijk niet snel genoeg vooruit om dat te halen. De weg was al half afgesloten, maar waarom zouden we geen deal kunnen sluiten met de lokale bewaker? Het aanbod was 10 Rand voor hem, wij een paar foto’s, prima deal dus. Net voor zonsondergang achter de bergruggen konden we nog snel een paar mooie foto’s schieten van de Rondavels en omgeving. Al snel bleken wij niet de enige laatkomers te zijn, die bewaker zal er dagelijks wel wat aan overhouden... Na deze uitzichten zijn we helemaal klaar voor de wildjacht in het Krügerpark, binnenkort meer nieuws over onze (hopelijk) succesvolle safaritoer.