Onderweg naar zuidelijk Namibië
13 November 2015 | Namibië, Keetmanshoop
Zondag 8 november
De rode duinen laten we vroeg achter ons, we gaan op weg naar Aus. Dit knooppunt op weg naar het zuiden van Namibië ligt 350 kilometer onverharde weg verderop. De omgeving maakt weer veel goed, maar het vooruitzicht van de geasfalteerde snelweg die we de laatste paar kilometers zullen treffen helpt ook. Onderweg zien we bergzebra’s en de grootste hoeveelheid gemsbokken van de hele vakantie, zomaar achter het hekje langs de weg. Bijna al het land tussen de wegen wordt hier gebruikt en is of privé-eigendom, of van de overheid, en iedereen zet er een keurig hek omheen. We rijden dus al weken langs die hekjes, een maf gezicht. De rode woestijn bij Sesriem gaat via zwarte rotsen over in de gele koichab-duinen van Aus, wat weer een heel ander uitzicht geeft. Ook aan de wegcondities merken we dat, stukken weg zijn volledig bedekt met een flinke laag zand waardoor we niet alleen omhoog en omlaag hobbelen maar ook nog eens zijwaarts schuiven zo nu en dan.
We zijn op tijd op ons overnachtingsadres, een resort genaamd Klein Aus Vista. Hier hebben ze ook een kleine camping, waar we de eerste slang van de vakantie spotten bij het toiletgebouw. Ook staat er een soort albinogemsbok, volledig wit naast zijn grijszwarte soortgenoten. Maar Aus is vooral bekend om de wilde woestijnpaarden, afstammelingen van paarden die de Duitsers gebruikt hebben in hun koloniale strijd tegen de oorspronkelijke bewoners. Deze zwarte en bruine dieren hebben zich helemaal aangepast aan het leven in deze woestijnomgeving, ze verplaatsen zich nauwelijks als het heet is en eten in de late uren (6 kg gras per paard!). Er is een waterplaats aangelegd vlakbij de camping, de enige waar deze paarden kunnen drinken. Gegarandeerd succes dus als je daar gaat kijken. En inderdaad, er staan een heleboel paarden heel erg stil. Dat ziet er best vreemd uit, je verwacht meer activiteit van wilde paarden. We zijn er dus redelijk snel uitgekeken en slijten de rest van de middag aan het heerlijke zwembad. In de avond dineren we bij Hotel Bahnhof in Aus, waar op elke pagina van het menu staat uitgelegd dat dat ‘station’ betekend in het Duits. Voor de meeste klanten is Duits de moedertaal, dus we voelen ons heel speciaal hier.
Maandag 9 november
Op veel plaatsen in Aus en op de camping wordt aangegeven dat je zuinig moet zijn met water omdat je in een woestijn bent. De camping heeft haar eigen watervoorziening die met behulp van zonne-energie 4 m3 water per dag oppompt. Die hoeveelheid was waarschijnlijk opgegaan, want deze ochtend komt er helemaal niets uit de kraan, iedereen loopt met een droge handdoek terug naar z’n kampeerplek. Daarom besluiten we maar een beetje extra te gaan zweten en lopen we de anderhalf uur durende ‘Vista Trail’. Vanaf de camping stijgen we een stuk om vervolgens in een kwartiertje klauteren bij het uitzichtpunt van de tocht te komen. Hier kunnen we enorm ver over de gele vlaktes kijken, gebied wat allemaal bij het resort hoort. Helaas zien we geen paarden draven beneden in de verte, maar de duinachtig bergen maken veel goed. Via een wat langer dan verwachte terugweg komen we redelijk verhit rond 10u weer terug op een verlaten camping. Hier werkt ondertussen de kraan weer, dat is erg prettig na zo’n tocht!
Vandaag rijden we een stuk oostwaarts, over de B4 snelweg naar Keetmanshoop. Door het asfalt leggen we de 200 km snel af en kunnen we op het gemak boodschappen doen in dit verrassend grote dorpje. De omgeving van Keetmanshoop staat bekend om de kokerbomen en we hebben een camping uitgezocht waar er een heleboel staan, nog zo’n 40 km verderop via hobbelwegen. Niet het officiële kokerbomenwoud, dat krijgt zeldzaam slechte recensies hadden we thuis al gezien, maar het Mesosaurus Fossil Camp. Zoals de naam doet vermoeden, hebben ze hier ook fossielen van mesosaurussen gevonden, die we ook mogen bekijken. De Nederlandse naam van de eigenaren – Steenkamp – blijkt een overblijfsel van een emigratie in 1715, maar we kunnen elkaar nog steeds verstaan. De camping zelf blijkt een bush camp, oftewel back to basics. Na 3km flink hobbelen op het terrein van de boerderij waar het camp bijhoort, staan we tussen de kokerbomen en met een primitief maar verder goed werkend toiletgebouwtje. Voor een bush camp nog prima voorzieningen, dus.
Het is einde van de middag als we achter de eigenaar aanrijden over zijn land voor de rondleiding naar de kokerbomen. Het is een privé-tour, die speciaal voor deze gelegenheid in het Afrikaans wordt gegeven. De eigenaar vindt dat misschien nog wel leuker dan wij, hij geeft dezelfde rondleiding tot 9x op een dag maar dan in het Engels. De eerste stop is bij het graf van een Duitse soldaat die hier gesneuveld is in de strijd tegen de Nama. Het was toen gebruik om de overledenen te begraven op de plek van sterven, vandaar dat het behoorlijk in de middle of nowhere is. Wel staat er keurig een grafsteen op met naam en andere info. Toen er 25 jaar geleden een weg voor eigen gebruik over dit terrein werd aangelegd, ontdekte de zoon van de eigenaar een vreemd gat in een van de leistenen die weggehakt werden. Na openbreken van deze steen kwam er een bijna intacte afdruk van een beest tevoorschijn. Iets van 25cm lang dat leek op een salamander, in ieder geval iets reptielachtigs. Via via kwamen ze in contact met een expert op fossielengebied die het beest als een mesosaurus herkende, die hier miljoenen jaren geleden hebben geleefd. Al snel ontdekten ze meer afdrukken en ook wat versteende overblijfselen inclusief versteende poep in een darmkanaal. Erg bizar, en wij staan er hier met onze neus bovenop.
De verdere omgeving staat vol kokerbomen op dolorietgesteente. Dit gesteente is door vulkanische activiteit omhoog gekomen en zwart geworden door oxidatie. Het is een uitstekende ondergrond voor de kokerboom die daarom hier in enorme aantallen (meer dan 5000 op deze boerderij) voorkomt terwijl ze vaak eenzaam op een berg staan. Eigenlijk is de kokerboom geen boom, maar een aloe-soort, van dat spul dat ook in shampoo zit. De voormalig bewoners van dit gebied, de San, holden de takken uit en gebruikten de overgebleven koker om hun pijlen in te bewaren, vandaar de naam. Het zijn erg mooie struiken met een bijzondere en kenmerkende vorm die zoveel toeristen aantrekt. Ze zijn wittig om zonlicht te reflecteren en de bladeren zijn gewaxt om vocht binnen te houden. Op deze manier houden ze het lang uit in deze droge gebieden. Tegen de tijd dat wij het veld met grote verzameling bomen bereiken is de zon al laag gezakt. Hierdoor kunnen we prachtige foto’s schieten van contouren met kleurige luchten erachter, terwijl de bomen steeds meer goudkleurig worden in dit zonlicht. Op onze eenzame kampeerplaats hebben we die nacht ook een van de donkerste nachten die we ooit hebben gezien, waardoor we duidelijk stukken Melkweg zien en een ongekende hoeveelheid losse sterren. Fantastisch mooi is het hier!
De rode duinen laten we vroeg achter ons, we gaan op weg naar Aus. Dit knooppunt op weg naar het zuiden van Namibië ligt 350 kilometer onverharde weg verderop. De omgeving maakt weer veel goed, maar het vooruitzicht van de geasfalteerde snelweg die we de laatste paar kilometers zullen treffen helpt ook. Onderweg zien we bergzebra’s en de grootste hoeveelheid gemsbokken van de hele vakantie, zomaar achter het hekje langs de weg. Bijna al het land tussen de wegen wordt hier gebruikt en is of privé-eigendom, of van de overheid, en iedereen zet er een keurig hek omheen. We rijden dus al weken langs die hekjes, een maf gezicht. De rode woestijn bij Sesriem gaat via zwarte rotsen over in de gele koichab-duinen van Aus, wat weer een heel ander uitzicht geeft. Ook aan de wegcondities merken we dat, stukken weg zijn volledig bedekt met een flinke laag zand waardoor we niet alleen omhoog en omlaag hobbelen maar ook nog eens zijwaarts schuiven zo nu en dan.
We zijn op tijd op ons overnachtingsadres, een resort genaamd Klein Aus Vista. Hier hebben ze ook een kleine camping, waar we de eerste slang van de vakantie spotten bij het toiletgebouw. Ook staat er een soort albinogemsbok, volledig wit naast zijn grijszwarte soortgenoten. Maar Aus is vooral bekend om de wilde woestijnpaarden, afstammelingen van paarden die de Duitsers gebruikt hebben in hun koloniale strijd tegen de oorspronkelijke bewoners. Deze zwarte en bruine dieren hebben zich helemaal aangepast aan het leven in deze woestijnomgeving, ze verplaatsen zich nauwelijks als het heet is en eten in de late uren (6 kg gras per paard!). Er is een waterplaats aangelegd vlakbij de camping, de enige waar deze paarden kunnen drinken. Gegarandeerd succes dus als je daar gaat kijken. En inderdaad, er staan een heleboel paarden heel erg stil. Dat ziet er best vreemd uit, je verwacht meer activiteit van wilde paarden. We zijn er dus redelijk snel uitgekeken en slijten de rest van de middag aan het heerlijke zwembad. In de avond dineren we bij Hotel Bahnhof in Aus, waar op elke pagina van het menu staat uitgelegd dat dat ‘station’ betekend in het Duits. Voor de meeste klanten is Duits de moedertaal, dus we voelen ons heel speciaal hier.
Maandag 9 november
Op veel plaatsen in Aus en op de camping wordt aangegeven dat je zuinig moet zijn met water omdat je in een woestijn bent. De camping heeft haar eigen watervoorziening die met behulp van zonne-energie 4 m3 water per dag oppompt. Die hoeveelheid was waarschijnlijk opgegaan, want deze ochtend komt er helemaal niets uit de kraan, iedereen loopt met een droge handdoek terug naar z’n kampeerplek. Daarom besluiten we maar een beetje extra te gaan zweten en lopen we de anderhalf uur durende ‘Vista Trail’. Vanaf de camping stijgen we een stuk om vervolgens in een kwartiertje klauteren bij het uitzichtpunt van de tocht te komen. Hier kunnen we enorm ver over de gele vlaktes kijken, gebied wat allemaal bij het resort hoort. Helaas zien we geen paarden draven beneden in de verte, maar de duinachtig bergen maken veel goed. Via een wat langer dan verwachte terugweg komen we redelijk verhit rond 10u weer terug op een verlaten camping. Hier werkt ondertussen de kraan weer, dat is erg prettig na zo’n tocht!
Vandaag rijden we een stuk oostwaarts, over de B4 snelweg naar Keetmanshoop. Door het asfalt leggen we de 200 km snel af en kunnen we op het gemak boodschappen doen in dit verrassend grote dorpje. De omgeving van Keetmanshoop staat bekend om de kokerbomen en we hebben een camping uitgezocht waar er een heleboel staan, nog zo’n 40 km verderop via hobbelwegen. Niet het officiële kokerbomenwoud, dat krijgt zeldzaam slechte recensies hadden we thuis al gezien, maar het Mesosaurus Fossil Camp. Zoals de naam doet vermoeden, hebben ze hier ook fossielen van mesosaurussen gevonden, die we ook mogen bekijken. De Nederlandse naam van de eigenaren – Steenkamp – blijkt een overblijfsel van een emigratie in 1715, maar we kunnen elkaar nog steeds verstaan. De camping zelf blijkt een bush camp, oftewel back to basics. Na 3km flink hobbelen op het terrein van de boerderij waar het camp bijhoort, staan we tussen de kokerbomen en met een primitief maar verder goed werkend toiletgebouwtje. Voor een bush camp nog prima voorzieningen, dus.
Het is einde van de middag als we achter de eigenaar aanrijden over zijn land voor de rondleiding naar de kokerbomen. Het is een privé-tour, die speciaal voor deze gelegenheid in het Afrikaans wordt gegeven. De eigenaar vindt dat misschien nog wel leuker dan wij, hij geeft dezelfde rondleiding tot 9x op een dag maar dan in het Engels. De eerste stop is bij het graf van een Duitse soldaat die hier gesneuveld is in de strijd tegen de Nama. Het was toen gebruik om de overledenen te begraven op de plek van sterven, vandaar dat het behoorlijk in de middle of nowhere is. Wel staat er keurig een grafsteen op met naam en andere info. Toen er 25 jaar geleden een weg voor eigen gebruik over dit terrein werd aangelegd, ontdekte de zoon van de eigenaar een vreemd gat in een van de leistenen die weggehakt werden. Na openbreken van deze steen kwam er een bijna intacte afdruk van een beest tevoorschijn. Iets van 25cm lang dat leek op een salamander, in ieder geval iets reptielachtigs. Via via kwamen ze in contact met een expert op fossielengebied die het beest als een mesosaurus herkende, die hier miljoenen jaren geleden hebben geleefd. Al snel ontdekten ze meer afdrukken en ook wat versteende overblijfselen inclusief versteende poep in een darmkanaal. Erg bizar, en wij staan er hier met onze neus bovenop.
De verdere omgeving staat vol kokerbomen op dolorietgesteente. Dit gesteente is door vulkanische activiteit omhoog gekomen en zwart geworden door oxidatie. Het is een uitstekende ondergrond voor de kokerboom die daarom hier in enorme aantallen (meer dan 5000 op deze boerderij) voorkomt terwijl ze vaak eenzaam op een berg staan. Eigenlijk is de kokerboom geen boom, maar een aloe-soort, van dat spul dat ook in shampoo zit. De voormalig bewoners van dit gebied, de San, holden de takken uit en gebruikten de overgebleven koker om hun pijlen in te bewaren, vandaar de naam. Het zijn erg mooie struiken met een bijzondere en kenmerkende vorm die zoveel toeristen aantrekt. Ze zijn wittig om zonlicht te reflecteren en de bladeren zijn gewaxt om vocht binnen te houden. Op deze manier houden ze het lang uit in deze droge gebieden. Tegen de tijd dat wij het veld met grote verzameling bomen bereiken is de zon al laag gezakt. Hierdoor kunnen we prachtige foto’s schieten van contouren met kleurige luchten erachter, terwijl de bomen steeds meer goudkleurig worden in dit zonlicht. Op onze eenzame kampeerplaats hebben we die nacht ook een van de donkerste nachten die we ooit hebben gezien, waardoor we duidelijk stukken Melkweg zien en een ongekende hoeveelheid losse sterren. Fantastisch mooi is het hier!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
