19-20 aug - Het platteland van Ecuador in Guamote

Het is een lange weg naar Guamote over de Panamericana. De snelweg die van noord (Alaska) naar zuid (punt van Chili) Amerika gaat is echter niet een snelweg zoals wij die kennen. We passeren velen dorpjes en steden met een hele rij stoplichten achter elkaar. Echt opschieten doet het dus niet overal. Tegen de tijd dat Riobamba in zicht komt, hebben we af en toe een flinke bui. Het laatste uur van de rit regent het onophoudelijk, zelfs met hagel. Na vier uur rijden komen we aan bij ons tophotel Inti Sisa, waar we afscheid nemen van onze gids Patrick.

In het hotel, wat van een Belgische stichting is, wordt Europeaans-Ecuadoriaans eten geserveerd. Wat dit betekend werd al snel duidelijk toen het aperitief werd geserveerd: quinoa bitterballen. Het was een smakelijke maaltijd waaronder we gekletst hebben met de Belgische vrijwilligster en de Belgische manager, Eva. De manager is blij dat we veilig zijn aangekomen, want vorige week zijn er nog 15 mensen overleden door verkeersongevallen (altijd fijn om te weten..). De regen was voor de lokale bevolking wel meer dan welkom voor hun gewassen, want het deel van de Andes waar we nu zijn is het droogste gebied. Daarom is deze regio ook erg arm, aangezien er weinig verbouwd kan worden en de opbrengst laag is. Daarnaast is 95% van de bewoners hier Indiaans, zijn hebben pas sinds de jaren 70 gelijke rechten met de afstammelingen van de Spanjaarden. Vandaar dat deze regio het werkterrein is van Inti Sisa, wij bezoeken een aantal van hun projecten voor de lokale bevolking en steunen hun werk door in het hotel te verblijven.

20 augustus
Het beste bed van deze reis staat in Guamote, en de beste douche ook. Zeer verkwikt gaan wij met Eva op pad, de eerste stop is de school naast het hotel. Hier geeft de stichting met hulp van vrijwilligers en lokaal personeel les aan (jong)volwassenen, denk aan computerles, naailes of muziekles. Omdat veel jongeren hier al kinderen hebben, hebben ze ook een crèche erbij. Daarnaast krijgen 40 3- en 4-jarigen hier voorschoolse ontwikkeling, zodat zij beter mee kunnen komen in het officiële onderwijsprogramma van Ecuador. Hier worden goede resultaten mee geboekt, en het zorgt ook nog eens voor werkgelegenheid in dit dorp.

In de pick-up rijden we naar een tweetal bergdorpjes, waar de stichting helpt door het ondersteunen van de lokale basisscholen. Bij de eerste gemeenschap mogen wij op bezoek bij de moeder van een personeelslid van het hotel. Hier kunnen we zien hoe zo’n berghuisje er vanbinnen uitzien. Met muren van 40cm dik adobe (een mengsel van klei, stro en stenen) en zonder ramen is de éénkamerwoning niet te vergelijken met iets wat wij kennen als woning. Hier koken, eten en slapen meerdere mensen, terwijl het stenen huis ernaast gebruikt wordt als schuur, logeerkamer en stal. Maar dat huisje is dan weer stukken minder geïsoleerd en vochtig, daar had de overheid niet zo goed over nagedacht bij de sponsoring. In de stal staat een net geboren kalfje (een dag oud), waarvoor Eva een cadeautje heeft meegenomen. Het was nog erg spannend of moeder en kind het zouden halen, en het overlijden van de koe zou een enorme strop zijn voor de familie. Dus iedereen is enorm blij en zeer trots op de nieuwe aanwinst. Zo dichtbij liggen voor- en tegenspoed hier, dat een koe al verschil kan maken. In het losse schuurtje blijkt zich ook nog een caviakwekerij te bevinden, waar een stuk of 20 cavia’s door elkaar heen rennen. Ook hier weer pasgeborenen, en één rascavia omdat de tweede per ongeluk was geplet toen iemand er op ging zitten. Helaas een vroegtijdig einde van een goedbedoeld Amerikaans initiatief om betere cavia’s te fokken hier in het dorp, die tegen hogere prijzen verkocht konden worden.

Wij rijden door naar het lokale schooltje, pas nog geverfd is en dat laten twee kereltjes ons maar wat graag zien. Door de vakantie kunnen we niet binnen kijken, maar het geheel bestaat uit slechts twee lokaaltjes en wat oude gebouwen. Wel staan er wat leuke speeltoestellen en hebben de kinderen elkaar en Eva nagetekend met graffiti op de achterkant van de school. Ondanks de weinige mogelijkheden zijn ze daar creatief genoeg voor! Bij de lokale wever en zijn gezin zien we weer de enorme handigheid van wandelend wol spinnen die we in Otavalo ook al zagen. Het hele gezin helpt mee, inclusief opa en oma waar het weefgetouw in huis staat. Oma heeft door jarenlang spinnen nog maar een bruikbare hand over, de andere is verstopt in een handschoen en willen wij waarschijnlijk ook niet zien. Het is indrukwekkend om al deze projecten van zo dichtbij te zien, en inspirerend dat Eva en haar collega’s zich elke dag weer inzetten om het leven van de Indianen hier iets beter te maken. Hierbij worden hele gemeenschappen betrokken, waardoor het positieve effect zich als een olievlek kan verspreiden. Het zal vast nog jaren duren voordat Indianen en mestizen (afstammen van de Spanjaarden) hier op gelijk niveau zitten, maar aan de inzet van Inti Sisa zal het niet liggen.

Na de tour worden wij naar Alausi gebracht, waar de chauffeur ons behoedt voor de verkeerde bus, en na vier uur bussen staan we in Cuenca, klaar voor wat Ecuador ons nog meer gaat laten zien.