Trektocht door de Andes

16 augustus
Aangekomen op het vliegveld van Quito staan onze gids voor de komende dagen, Patrick, en zijn vrouw op ons te wachten en rijden ons naar Haciënda el Porvenir. Zij geven het advies om een korte wandeling te maken om te wennen aan de hoogte. Maar eerst nemen we plaats bij de open haard en krijgen het typische Ecuadoraanse kaneeldrankje, canelazo, met mini-empanades. Aangesterkt maken we een wandeling rondom de haciënda naar een waterval, een uurtje lopen om te verwerken dat we in één dag van 300 naar 3800 meter boven zeeniveau zijn gereisd. Het is hier een redelijk chique aangelegenheid met allerlei rijke lui uit Duitsland, Nieuw-Zeeland en de Bahama’s. De een heeft een nog beter (slechter) verhaal dan de ander, waarop we besluiten rustig te gaan eten, voor het eerst in dagen weer a la carte. De serveersters lopen allemaal rond in traditionele klederdracht, wat lekker warm is in de kou op deze hoogte.

17 augustus
Om 9u worden we weer opgehaald door Patrick en rijden naar het nationaal park rond de vulkaan Cotopaxi. Onderweg komen we langs prachtige uitzichten op de vulkaan en omgeving, waarvoor we een aantal keren stoppen voor een fotomomentje. Bij de ingang van het park worden we geregistreerd en rijden we het park in over een onverharde weg. Gelukkig kent Patrick de weg op zijn duimpje en weet hij de kuilen waar mogelijk te ontwijken. Er liggen grote brokstukken rots langs de weg van eerdere vulkaanuitbarstingen, waardoor het een soort maanlandschap is. Op een hoogte van 4500 meter parkeren we de auto, waar ondertussen ook geen vegetatie meer te zien is. De beklimming naar de refuge (hut)op 4864 meter begint hier en Patrick zet er flink de pas in (achteraf blijkt dit vooral om onze conditie te testen). Aangezien we nogal last hebben van de hoogte pakken we de ‘makkelijkere’ zig-zag weg omhoog. Het is een zware beklimming op deze hoogte, waarbij het ook erg hard waait en koud is. Onderweg krijgen we van Patrick nog cocathee, wat zou moeten helpen tegen hoogteziekte. Aangekomen op de top gaan we op de foto met het officiële bord en de Ecuadoraanse vlag. Hoger dan deze hut mag er niet geklommen worden sinds 2015, toen de vulkaan actiever begon te worden en er af en toe rook uit kwam. We blijven hierdoor onder de gletsjer, maar zijn alsnog bijna op de hoogte van de Mont Blanc!

In de hut gaat de thermosfles cocathee wederom open zodat wij even kunnen bijkomen, en al snel wordt de afdaling gestart. Hiervoor heeft Patrick een speciale arm-in-arm techniek waardoor Marjolein in no time uit zicht is met de gids en Thijs er achteraan hobbelt. Maar we staan snel weer op 4500 meter, waar we al wat makkelijker kunnen ademhalen. De hoogteziekte zakt weer snel weg en vol gas rijden we de vulkaan af en stoppen bij het Limpiopungo meer. Hier zijn wat inheemse Andes-eenden en flora te zien, en met wat foto’s op de camera zijn we al snel weer op pad door het maanlandschap. Ergens midden op de weg worden wij uit de auto gezet, en kunnen met z’n tweeën nog een half uurtje langs de Cotopaxi canyon lopen. Dit is een van de afvoergoten als het tot een nieuwe uitbarsting komt. Vlakbij wacht Patrick ons op en na een soeplunch (typisch Ecuador) bij de snackbar zit onze tour rond deze prachtige vulkaan er op. We hebben nog een rit van twee uur naar Isinlivi voor de boeg, met mooie uitzichten over Andesvalleien terwijl de auto hotst en botst over de onverharde weg. Vannacht slapen wij in het lokaal zeer bekende hostel Llullu Llama (oftewel baby lama), waar we weer eten wat de pot schaft (linzensoep, ovenschotel en bananentaart) en genieten van het uitzicht.

18 augustus
Vandaag gaan we te voet naar onze volgende bestemming, we hebben onze grote rugzakken gisteravond meegegeven aan Patrick en hoeven alleen onze dagtassen mee te dragen. Om 9 uur worden we opgehaald door onze lokale gids Oswaldo, dit keer niet met de auto maar met een paard voor onze bagage. We hoeven dus zelfs onze dagtassen niet zelf te dragen, deze worden stevig vastgesjord op het rug van Christine, het paard van Oswaldo. Onze eindbestemming vandaag is Chugchilan, een dorpje zo’n 14 kilometer verderop. Er komen hier geregeld Nederlanders langs, want Oswaldo kent van alle lokale dieren het Nederlandse woord. En als we niet weten welke kant we O gaan, horen we links, rechts of naar beneden. Wij leren hem onderweg nog het woord ‘brug’ wat vervolgens de rest van de tocht druk geoefend wordt.

Overal in de Andes staan beesten van de lokale bewoners. Hier hebben mensen vaak geen eigen weide, maar worden de dieren aan een touw ergens vastgezet. Soms langs de weg en soms in the middle of nowhere op een berg. Op onze wandeling komen we dan ook meerdere beesten tegen, met een touw vastgebonden aan boom of struik. Wanneer we een half uurtje aan het wandelen zijn komen we een eend tegen, die van onze gids blijkt te zijn. Hij zet het paard vast aan een hek en vraagt ons even te wachten. Op professionele wijze wordt de eend terug naar zijn huis gejaagd, wat een paar meter er naast staat. Vele mensen in de Andes zijn zelfvoorzienend, maar leven daarbij ook behoorlijk primitief. Ze hebben een koe, een varken, wat kippen en als je meer te besteden hebt ook nog een paard. Daarnaast verbouwen ze bijna allemaal mais en aardappelen.

Na twee uur berg op berg af over de ‘Camino del Inca’ komen we aan bij een rivier met een oude houten hangbrug, die toch wel behoorlijk vergaan is. Het paard met onze bagage kan hier niet overheen en wordt het water over gejaagd, waarna het touw als lasso er achteraan wordt gegooid. Wij horen wel de brug te nemen, maar misschien hadden we ook liever de route van het paard gehad. Vele planken missen, wat is opgelost door wat planken in het verlengde eroverheen te leggen. We houden angstig vast aan de kabels terwijl we de wiebelige brug oversteken. Ondertussen heeft Oswaldo het paard alweer gehaald en komen we niet veel later aan bij een local die een klein ‘restaurantje’ heeft. We kopen een Cola en een Fanta die al meer dan een jaar over de datum is. Maar, de dop was nog netjes gesloten dus dat loopt wel los. In het huis van de verkoopster wonen ook nog twee kinderen die elke keer weggestuurd worden. De kleinste is erg vies, met stof en modder van top tot teen. De oudste mag wel langskomen, nadat haar moeder een vlecht in heeft gedaan. We geven haar wat snoepjes uit onze lunchpakketten en ze is superblij. De meeste kinderen in de Andes lopen op hun blote voeten, waar ze weinig last van lijken te hebben. Uiteindelijk geven we ze nog wat fooi en een broodje mozzarella met ham. Dolblij laten we ze achter in een armoedige gemeenschap met alleen een schooltje, kerkje en dorpsgebouw.

Na de lunch moeten we nog een bergkam over om bij Chugchilan aan te komen, een flinke klim van 800 meter door een zanderige ondergrond. Na vijf uur lopen komen we aan bij onze eindbestemming hostel Mama Hilda, en hebben we een middag relaxen wel verdiend. Na wat praten met de kleinzoon van Hilda blijkt dat we in de kamer slapen waar voormalig president Correa met zijn vrouw heeft geslapen, waar ze hier erg trots op zijn (ondanks de ontevredenheid die we elders hoorden over de president). Die avond krijgen we een traditioneel Ecuadoraanse maaltijd (pollo con arroz, oftewel kip met rijst; denk aan nasi en je komt in de buurt), waarna we in bed kruipen met onze thermokleding aan. Het is erg koud in de Andes zonder de luxe van een centrale verwarming.

19 augustus
Een van de highlights van Ecuador staat vandaag op het programma. Samen met onze vertrouwde Andesgids Patrick gaan we het kratermeer Quilotoa bezoeken. Dit meer op 3200 meter hoogte ligt dichtbij Chugchilan, en wij zijn dan ook een van de eersten die dag. Het geheel eromheen is sinds een paar jaar enorm toeristisch van opzet, wel allemaal door de lokale indianen opgezet. De ring van bergen rond het meer ligt op 4000 meter hoogte, vanaf waar we een prachtig uitzicht hebben. Na d nodige foto’s dalen we in rap tempo af, een half uur later staan we al aan de rand van het meer. Het water is koud, maar het weer is prachtig en de bergen worden mooi weerspiegeld in het gladde oppervlak van het meer. Omhoog is een stuk zwaarder dan omlaag, maar daar hebben de lokale bewoners ook wat op gevonden: het verhuren van paarden of ezels om je naar boven te dragen. Voor slechts 10 dollar hoef je niet ruim een uur te ploeteren, dit had zelfs Marjolein als groot paardenliefhebber (…) over om op zo’n rug plaats te nemen. Dus Thijs op z’n paard en Marjolein op haar ezel gaan in rap tempo omhoog, terwijl onze gids oefent in het bergwandelen omdat hij binnenkort weer gaat klimmen. De dieren blijven wel om de haverklap staan, om uit te hijgen of omdat ze geen zin meer hebben. Vaak gaan ze uit zichzelf weer verder, maar soms is een tikje van de begeleider nodig (die zelf op haar hakjes deze beklimming enkele keren per dag zal doen).

Binnen 40 minuten staan we weer bovenaan en kunnen we nog naar een ander uitzichtpunt lopen. Samen met Patrick hebben we een lokale lunch, inclusief de onvermijdelijke aardappelsoep, vruchtensap en kip met rijst, en een stoofboomtomaat als toetje. Die middag gaan we nog vier uur rijden richting Guamote, dus een goede basis is gewenst. Patrick blijft ons verbazen met zijn kennis van berghoogtes in de omgeving. Hij weet ze bijna allemaal exact uit zijn hoofd, en die ene keer dat hij het even niet precies weet (rond de 5200 meter) belt hij zijn vrouw op om het uit te zoeken (het was 5113 meter, dat vergeet hij vast niet meer).