10-13 augustus 2017 - Poncho's spotten in Otavalo

Om 10.30 worden we opgehaald door de taxi om naar het busstation van Quito te gaan. Daar aangekomen is het even zoeken waar we moeten zijn, maar al snel zijn we door de security heen en aan het wachten op de bus. We registreren ons bij de toeristenpolitie en worden door een andere politieagent op de foto gezet. De touringcars zijn behoorlijk kitch met allerlei versieringen en lichtjes. Tussen de locals gaan we richting Otavalo, prima zitplaatsen en geen kippen in de bus. Onderweg zien we gigantische afgravingen die nodig waren voor het aanleggen van de weg, de bermen zijn van beton inclusief nog zo’n 100 meter berg omhoog. Af en toe stoppen we onderweg bij dorpjes waar een local de bus in komt om etenswaar te verkopen. Een ecuadoriaanse dame voor ons verteld wanneer we langs highlights komen, zoals vulkanen en het San Pablo meer. Aangekomen in Otavalo nemen we een taxi naar ons Bed & Breakfast ‘Rivièra Sucre’.

De middag is vrij en we besluiten naar het kratermeer Cuicocha Lake (caviameer, echt waar) te gaan, waar een rondvaart met een bootje gedaan kan worden. De dame van de B&B belt een taxi en niet veel later staat de chauffeuse met gele schoolbus voor de deur. Zij wacht bij het meer totdat we klaar zijn en weer naar huis gaan. Wanneer we kaartjes gaan kopen voor de boottocht, wijst de verkoopster erop dat we minimaal met 8 mensen moeten zijn voordat de boot vertrekt. Op de vraag of ze verwacht dat die er komen, krijgen we het antwoord ‘we zullen zien’. We vragen wat rond of andere mensen ook met de boot mee willen en al snel hebben we 8 mensen verzameld. Wanneer we uiteindelijk in het bootje kunnen stappen blijken er nog veel meer gegadigden te zijn met het zelfde plan, waardoor we uiteindelijk met 24 man op de boot zitten. Door eerdere vulkaanuitbarstingen liggen er twee eilandjes in het water, waar we omheen varen. Een mooi tochtje over het kratermeer, waar een nog actieve vulkaan onderligt. Terug aan wal krijgen we een ecuadoriaans drankje met kaneel en rum en neemt de taxichauffeuse ons weer mee naar Otavalo. We eten die avond een in de steenoven gebakken pizza met als voorgerecht het kaneeldrankje en popcorn. Als dessert een steenoven gebakken banaan met rum en chocola, fusion cuisine is zo gek nog niet!

11 augustus
Vandaag gaan we een rondrit maken langs de lokale bevolking met een lokale Engels sprekende gids. We zitten keurig op tijd klaar, maar zijn een kwartier na tijd nog niet opgehaald. De mevrouw van het B&B belt onze organisatie en blijkbaar was het niet helemaal goed doorgegeven. Een kwartiertje later verschijnt dan het taxibusje met nog 5 andere Nederlanders die dezelfde tour gaan maken. De eerste stop is de Pechuge waterval van 23 meter hoog, met water afkomstig uit het San Pablo meer. De gids verteld dat hij in het dorpje woont wat we als laatst gaan bezoeken met zijn vrouw en twee kinderen. Zijn ouders hebben een caviafokkerij met 50 cavia’s die ze verkopen en ook zelf eten. Onze gids vindt de cavia’s niet lekker omdat ze op een rat lijken. Wij zijn nog steeds niet overtuigd hierdoor om het te proberen, ondanks alle recepten in de Not So Lonely Planet… Na een wandeling rondom de waterval gaan we met het busje naar het dorpje Pechuge waar we een winkeltje bezoeken waar ze allerlei geweven sjaals, poncho’s, kleden et cetera maken. De eigenaresse laat zien hoe het weefproces verloopt, inclusief kleurstoffen op Marjoleins hand.

In de kleine dorpjes wordt nog erg traditioneel leven. De was wordt in de rivier gedaan en zowel de mannen als vrouwen hebben lange, dikke zwarte vlechten. De volgende stop is de galerie waar blaasmuziekinstrumenten worden gemaakt. In 5 minuten laat de eigenaar zien hoe hij een kleine panfluit maakt, waarna hij een demonstratie geeft van allerlei instrumenten. Zijn kinderen lopen daar ook rond waarvan een in een astronauten onesie (voor de kenners) met een grote ijsmuts op. Hij vraagt overigens vijf dollar voor dat panfluitje, dus de souvenirs laten we nog even liggen. Volgende stop is een atelier waar sieraden gemaakt worden vanuit een community die wordt gesteund vanuit Frankrijk. In de tuin van dit woonhuis groeien allerlei vruchten: avocado’s, boomtomaten, limoenen en een soort minimandarijnen. Het dorpje verderop staat bekend om producten van leer zoals jassen en tassen. We lopen hier nog een half uurtje doorheen, voordat we weer in de taxibus stappen. Onderweg terug krijgt onze gids nog een krijtdropje, maar dat krijgt hij niet weg. Rare Hollanders, zie je ‘m denken. In de middag hebben we nog een rondje gelopen door Otavalo, over de fruitmarkt, Central Park en alvast een voorproefje genomen van de kunstnijverheidsmarkt op het Plaza del Ponch, waar we morgenochtend ook naar toe gaan.

12 augustus
Het is vandaag zaterdag, en Otavalo is dan the place to be. Uit alle windstreken komen verkopers en koopjesjagers naar het dorp om alles wat los en vast zit te verhandelen. We besluiten wat later te ontbijten en gaan direct naar de beestenmarkt, aan de overkant van de Panamericana hoofdweg. Hoe dichterbij we komen, hoe meer kooplieden er rondlopen en aan varkens staan te sleuren. Het is een gekrijs van mens en dier, en op de markt zelf staan alle koeien opgepropt. De weinige toeristen die zich hier tussen wagen, kijken hun ogen uit. Via wat omwegen belanden we op de grote kledingmarkt, waar het nog opvallend rustig is. De bussen met toeristen uit Quito moeten nog aankomen, dus wij lopen bijna alleen tussen de nauwe straatjes tussen de veelkleurige kramen door. Genoeg te kopen, maar allemaal vrij groot en zwaar voor onze tassen. De terugweg in de bus gaat snel, en net na het middaguur zijn we alweer in ons vertrouwde hotel in Quito.

Een highlight van Quito waar we nog niet zijn geweest is het monument bij de evenaar, oftewel het Mitad del Mundo. We gaan met de taxi, de chauffeur zal daar op ons wachten en weer terugbrengen. Voor 3,5 uur taxi zijn we hier 30 dollar kwijt, de bus is wel stukken goedkoper maar dan zochten we nog steeds naar een plekje… Het monument is groots, en er is een flink toeristengebeuren omheen gebouwd. De grap is, dat de echte evenaar een paar honderd meter verderop ligt, maar dat wordt daar niet verteld. Het meest interessant van ons uurtje daar zijn de cavia’s aan het spit die bij het restaurant hangen, wel ontdaan van hun haar maar verder nog intact. De pen zit er van achter tot voor in, de kop er nog aan en het vel lekker krokant geroosterd. Wij zijn nog steeds niet om. Drie meter verderop staat een twee meter hoge plastic pop van een blije cavia (denk aan Ronald McDonald) om de verkoop aan te wakkeren. Sowieso het hoogtepunt van het monument.

Onze chauffeur rijdt ons een stukje verder, naar het Museo Intiñan waar de evenaar echt dwars doorheen gaat. Dit is een stuk leuker dan het monument, er zijn traditionele hutten van zonneaanbiddende volken en uitleg over zonnewendes en zonnewijzers. Maar wij komen natuurlijk voor de trucjes, zoals het weglopen van het water op het noordelijk en zuidelijk halfrond (tegen de klok in, en met de klok mee) wat je daar heel makkelijk kunt onderzoeken. Ook balanceren we een ei op een spijker, omdat hier de zwaartekracht precies recht het eigeel naar beneden trekt. Ook zou je door het magnetisch veld hier minder goed recht kunnen lopen met je ogen dicht, maar daar zijn wij nog niet van overtuigd. Onze blije taxichauffeur laat ons nog half Quito zien voor we weer terug zijn voor de laatste nacht hier. Morgen vertrekken we naar de woeste jungle!