Op pad in Damaraland

Maandag 2 november
Er leven zo'n 30 volken in Namibië en ze hebben allemaal een stuk van het land waar ze voornamelijk wonen. De komende twee dagen trekken wij door Damaraland, met de filosofische inslag ‘de weg is het doel’ want het zijn flinke afstanden. De eerste 150 km vanaf Etosha gaan over strak asfalt op de C-wegen. Na een tankstop bij Kamandja zien we een vreemd verkeersbord en voor we het weten rijden we op een gravelweg om daar de komende dagen niet meer vanaf te komen. Onderweg zien we nu eindelijk die vreemde maar mooie landschappen waar dit land zo om bekend staat. Roodkleurige bergen, enorme stapels afgesleten keien en af en toe nog wat beesten langs de weg. Ook tientallen kilometers zonder enig teken van leven, behalve af en toe een tegemoetkomende auto.

We slapen vannacht ook tussen de stenenstapels, waarbij onze Drentse hunebedden zeer klein afsteken. Op de Hoada campsite zijn maar een paar plaatsen maar die zijn wel erg groot en voorzien van eigen sanitair. De wc en de douche zijn beiden in aparte hokjes, waarbij ze handig gebruik hebben gemaakt van de al aanwezige rotsen door er alleen een muurtje bij te zetten. Ook hebben we warm water, elke ochtend en middag komt er een mannetje het houtvuur onder de boiler aansteken! Het douchewater is heerlijk warm merken we de volgende ochtend.

Enig minpuntje van deze camping is de aanwezigheid van zwermen ‘Mapone-bijen’, genoemd naar de beroemde boom waar ze in leven. Deze beestjes zijn tussen einde ochtend en begin van de avond actief op zoek naar honing en denken die te vinden in mond, neus- en oorgaten van mensen, dus ze zitten overal rond je hoofd. Er schijnt weinig tot niets aan te doen te zijn en iedereen heeft er grondig last van. Daarom besluiten we voor de rest van de middag te vluchten naar de 20km verderop gelegen Grootberg Lodge, van dezelfde eigenaars. Deze lodge hadden we aanbevolen gekregen, en thuis hadden we het prachtige zwembad al gezien op de website dus we wilden er sowieso al graag heen.

Op weg naar de lodge kwamen we langs een ‘wegwerker’ die met hesje aan en vlag in de hand midden op de weg stond. Zo zijn er wel meer te vinden, maar die komen nooit alleen en hebben altijd een hokje om in te zitten. Deze baas waarschuwde ons voor een stuk ondergelopen weg, 46 km verderop, maar wij zouden er wel door kunnen met onze auto als we maar rechts aanhielden. We vonden het maar een vreemd verhaal, want de weg waar we opreden was minder dan 40 km tot een T-splitsing en hij kon nooit weten welke richting we op zouden gaan. Na zijn ‘waarschuwing’ bleek hij groot fan van het Nederlands elftal, hij had ons aangemoedigd tijdens het WK in Brazilië. En of we zijn eigen team wilden steunen door geld te geven voor voetbalshirts... Op zijn blaadje stonden al wat Europese toeristen met veel te hoge bedragen, inclusief naam, land en handtekening. Net echt, maar niemand geeft hier 150-200 Namibische dollar (ruim 10 euro) aan een wegwerker. We zijn dus maar snel doorgereden.

Midden op de Grootberg Pas stond het bord naar de lodge, en de bewaker ter plaatse zei dat we best omhoog konden rijden. Terwijl wij de weg eens bekeken werden we wat stiller en een beetje bleek, die weg liep extreem steil tegen de rotswand op. Je mocht ook alleen maar met een 4x4 omhoog, en de bewaker moest eerst even naar boven bellen om te zeggen dat er niemand naar beneden kon komen. Gelukkig wist hij precies hoe we boven moesten komen, namelijk de in 4L versnelling (dat is de zwaarste!), eerst in de tweede en het laatste stuk in de eerste versnelling. Dat zegt wel wat over hoe steil het is daar. Eigenlijk hadden we niet zo’n zin hierin, maar we waren er nu toch, het zwembad lokte en ook wilden we graag boven eten. Dus met enigszins knikkende knieën werd het gaspedaal ingedrukt en heel langzaam kropen we omhoog. Stilstaan was geen optie, doorgaan leek ook niet altijd een goed idee maar we zijn boven gekomen! Dat was meteen onze eerste 4x4 ervaring.

De bergen hier zijn afgeplat bovenop, dus we konden nog een stukje rustig rijden tussen de gemsbokken tot we bij een kleine vallei aankwamen waar de lodge op de rand was gebouwd. Het zwembad lag aan de rand van deze vallei, je keek zo naar beneden het dal in. Zwemmen met fantastisch uitzicht dus. Speciaal voor ons werd er door het bijzonder vriendelijke personeel geregeld dat we al om 17u konden eten, ze konden zich goed voorstellen dat we liever niet in het donker die weg weer afgingen naar de camping. Dus na even zwemmen en relaxen zaten we aan een driegangendiner, duidelijk de beste keuken tot nog toe. Vooraf een auberginetartaar met rozijnen, ui, courgette en curry, superlekker, gevolgd door een gemsboksteak (arm beest, maar wel lekker) van de braai en de befaamde pecantaart met ijs en honing als waardig slot.

Veilig op de camping terug konden we nog net genieten van de sundowner achter de bergen, nu wel met biertje erbij. En dat was pas onze eerste dag in Damaraland!

Dinsdag 3 november
Lekker toerend over de gravelwegen worden we plotseling weer staande gehouden. Geen eenzame ‘wegwerker’ dit keer maar een nogal indrukwekkende groep van politieagentes, militairen en andere mannetjes. Zeven stuks in totaal, en we weten nog steeds niet wat ze precies aan het doen waren daar op de kruising van twee C-wegen. Ze wilden alweer onze vorige en volgende bestemming weten, rijbewijs zien en ook nog eens de camper in. Dat laatste maakte grote indruk, het bleek gewoon een huis op wielen inclusief koelkast, douche, geiser en kastjes die je pas open kunt doen door op de knopjes te klikken. Zoiets hadden ze nog nooit gezien! Vrolijk meelachend mochten we al snel weer verder richting Twyfelfontein.

Op weg naar onze eindbestemming Uis bezoeken we een aantal toeristische hoogtepunten. Na drie uur rijden zijn we bij de rotstekeningen van Twyfelfontein, 2000 tot 6000 jaar geleden aangebracht door de San, ook wel bekend als de bosjesmannen. Hier zien we onder leiding van onze gids Reinhold (het blijft een Duitse kolonie soms, ook al ben je Damara) graveringen van giraffen, olifanten, gemsbokken en neushoorns. Maar ook een zeehond en een pinguïn, wat er op wijst dat ze ook bij de zee zijn geweest. De tekeningen dienden als een soort jachtonderwijs voor volgende generaties, leuk om een keer te zien dus. Reinhold kon ook de originele klik-taal spreken, hij heeft de vier kliks van het Damara laten horen maar we kunnen ze nog niet nadoen. Onze groepsgenoten hier waren een ouder Amerikaans echtpaar met hun zoon, die het land voornamelijk doorvlogen langs alle bezienswaardigheden. Wij houden het toch liever bij ons campertje en de gravelwegen, veel leuker.

Even verderop in deze woestijn (temperatuur ruim boven de 30 graden) zijn de ‘orgelpijpen’ van steen en de burnt mountain, twee andere must-sees volgens de boeken. Na betaling van 50 dollar p.p. mogen we onze camper neerzetten en vijf minuten richting orgelpijpen lopen. Al na twee minuten lopen we langs wat grappige omhoogstaande stenen, en dan houdt het pad ineens op. Blijkt dat het gewoon te zijn! Dat stelt dus niet zoveel voor, al ziet het er best leuk uit. De burnt mountain is een paar honderd meter verderop liggende berg die zwart is gekleurd door de lava. Steekt mooi af tegen de omgeving, maar ook niet meer waard dan even langsrijden en weer omkeren. De landschappen van Namibië zijn veel mooier en indrukwekkender en je betaalt alleen de diesel, dus we rijden snel verder.

Een van de reisregels hier is dat je bijtankt als je tank half leeg is. De tankstationdichtheid is erg laag, dus meestal is je tank ook zover leeg als er weer een pomp is. Volgens de kaart moet er een station bij de Twyfelfontein zijn, maar die was niet zomaar gevonden. Via wat omwegen, terugrijden en navragen vinden we uiteindelijk een pomp die ook echt werkt. Al met al een uur later vervolgen we de reis naar het nietszeggende mijnwerkersdorpje Uis. Hier treffen we een soort ouderwetse Duitse rustplaats, inclusief grote eigenaar met biervoorliefde. Het zwembad is erg fijn en het eten ook, en ze hebben zowaar WiFi dus we konden onze Zuid-Afrikaanse blogs uploaden. Morgen gaan we naar de Atlantische kust, weer wat anders!