Gouden uren in Golden Gate Highlands park

Maandag 26 oktober
Vanmorgen werden we wakker met uitzicht op de Drakensbergen. Fantastisch mooi met het ochtendzonnetje op de berg en allerlei vogels om ons heen. Deze middag willen we in het noordelijkste stukje van de bergketen zijn, in het Golden Gate Highland National Park. Dit park ligt in de Free State, een provincie bekend om haar grasvelden en vergezichten. Van Marjoleins ouders wisten we al dat we niet de rechtstreekse weg over de Oliviershoekpas moesten nemen, deze pas heeft meer potholes dan asfalt en is dus eigenlijk niet te rijden. Op de camping was niet helemaal duidelijk of er dit jaar al wat veranderd was, dus wij zijn ruim 100 kilometer omgereden over prima snelweg. Dat was maar goed ook, want aan de andere kant van de pas aangekomen bleek een in Nederland ondenkbaar soort eenrichtingsverkeer te zijn ingesteld, met een wachttijd van gemiddeld 30 minuten. En dan te weten dat je over een weg moet met allemaal potholes.

Aangekomen bij de poort van Golden Gate park stond een groot stopbord. Alleen was er geen poortwachter te bekennen, dan maar zo doorrijden tot aan de camping. Daar aangekomen bleek dat allemaal heel normaal te zijn en moesten we de parkentree alsnog betalen. Ze rekenden ons aan als Zuid-Afrikanen, wat 75% korting geeft, niet gek. Het was ondertussen ook duidelijk waarom ze het ‘Highlands’ noemen, het zijn enorme hoogvlaktes die vrij kaal zijn. Wel zien we wat zebra’s rondlopen en natuurlijk wat antilopen. De camping lig bij een prachtige bergwand, die bij zonsondergang blijkbaar goud kleurt. Vandaar ook de naam van het park! We konden de berg verkennen door het lopen van de Mushroom wandeling langs de rotswanden van rood steen. De berg heet de mushroom omdat hij een enorm overhellend ‘dak’ heeft. Het zou een rondwandeling moeten zijn, maar helaas moesten we over de weg terug. Wel weer mooie uitzichten over opnieuw een totaal ander landschap.

In dit park zijn twee korte autotochtjes uitgezet, om nog wat extra uitzichtpunten af te vinken hebben we die natuurlijk ook gereden. Via kronkelige wegen, wel van superstrak asfalt, konden we nog meer zien van het gebied en de bijbehorende apen en koeien. Het weer werd erg dreigend en er vielen zowaar wat hagelstenen met veel wind, dus toen we ergens uitstapten waaiden we bijna weg. Er stond zowaar nog een auto waar iemand was uitgestapt, dat kon natuurlijk niet anders dan een Nederlander zijn. In de beginnende regen hebben we wat ervaring uitgewisseld voordat we terug de camper in moesten vluchten. Bij het volgende uitkijkpunt draaiden de Nederlanders om, omdat er een enorme plas water de weg blokkeerde. Wij wilden het toch wel even gaan proberen met onze camper die tot 30cm in het water zou moeten kunnen, en reden de zijweg in. Thijs is uitgestapt en heeft z’n slipper erin gedaan om te kijken hoe diep het was, daarna voorzichtig rijden om te kijken of het wel echt kon. Weer achteruit gereden om Thijs ook met droge voeten aan de overkant te brengen, en jawel het ging allemaal goed en we kregen een mooi, weer zonnig uitzicht op een waterdam en vallei.

De goudkleuring van de bergen naast de camping rond zonsondergang wilden we natuurlijk niet missen, en gelukkig was het ondertussen weer opgeklaard en de lucht strakblauw. Een mooie gelegenheid om wat te proberen met HDR foto’s en ons ministatief. De bergen kregen inderdaad een soort gloed, roodachtig goud (koperkleurig, natuurlijk!), sterk afstekend tegen de lucht. De moeite van de reis waard! Met een bezoekje aan het lokale restaurant, waar we ook nog de Nederlanders uitgebreider hebben gesproken, sloten we ons voorlopig laatste Zuid-Afrikaanse parkbezoek af.

Dinsdag 27 oktober
Vroeg uit de veren om onze backpack in te pakken en de camper klaar te maken voor het inleveren – een natte doek om de ergste stof aan de buitenkant eraf te halen en vegen binnen, dus. Na een rit van vijf uur met een break bij Wimpy (wat blijkbaar de beste fastfood burgers van Zuid-Afrika zijn) kwamen we aan om onze mooie, ondertussen vertrouwde campertje in te leveren. Alles werd goedgekeurd (‘Wat is ie schoon!’) en we werden naar ons hotel vlak bij het vliegveld gebracht voor een laatste nacht voor onze vroege vlucht naar Windhoek, de hoofdstad van Namibië.

Aangekomen bij het Premier OR Tambo hotel was het allemaal te luxe voor woorden. Niets zelf te hoeven dragen, welkomstdrankjes, kamerinstructies... Niets was te gek, je kon zelfs iemand bellen om je haar te laten föhnen. Die middag heerlijk gerelaxt en een uitgebreide douche en bad genomen en daarna een prima diner, zodat we schoon en met volle maag richting Namibië kunnen!