13-16 augustus 2017 - De amazone in, de boot op

13 augustus 2017
Wij zijn de eersten bij het ontbijt vandaag, onze binnenlandse vlucht van Quito naar Lago Agrio vertrekt om half elf. Een vrolijke dame die goed Engels spreekt brengt ons naar het vliegveld, en vertelt dat onze eerste chauffeur, Giovanni, echt wel Engels kan spreken maar daar meestal geen zin in heeft. Een Braziliaans propellervliegtuigje met 48 stoelen die allemaal bezet zijn vliegt ons met enige turbulentie over de bomenmassa van de Amazone. Na 45 minuten zijn we al geland en wordt onze bagage op de kortste bagageband ter wereld gelegd; een rondje met diameter van 3 meter, direct in contact met de buitenlucht waar de bagage met de trekker wordt gebracht. We zijn nog lang niet op onze bestemming, de Jamu jungle lodge ligt diep in het regenwoud!

Met zeven man worden we in een busje gezet, dat de komende twee uur door de flinke hitte scheurt. Gelukkig hebben we arko, maar de Duitse dame naast ons snapt het niet en doet haar raam dicht. Welkom in het oerwoud, het zweet stroomt van ons lijf. Overigens zijn Ecuadorianen hele rustige mensen, totdat je ze achter het stuur zet. Wegmarkeringen zijn zonde van de verf, en of ze nou links of rechts horen te rijden is ons nog niet helemaal duidelijk… Aanbeland bij de Rio Cuyabeno krijgen we een lunch, die ’s nachts wat minder blijkt te zijn gevallen, en stappen we met onze gids en medereizigers in de kano. Een lange boot met bankjes, reddingsvesten die aangaan en poncho’s bij de hand, en een motorista achterop die de rivier op z’n duimpje kent. Onderweg naar de lodge zien we al diverse apen en vooral heel veel groen. Erg indrukwekkend, zoveel bomen, varens, lianen, en wat al niet meer. Twee uur later zijn we er dan echt, een lange reis vanaf Quito maar we zitten nu in het hart van het Cuyabeno reservaat.

Die avond hebben we al de eerste activiteit: zwemmen in de Laguna Grande. Wie denkt dat er allemaal kaaimannen en slangen zitten, dat klopt. Maar die blijven langs de rand, dus in het midden van de lagune verzamelen alle lodges zich (zeker vijftien bootjes op deze avond) en kan er gezwommen worden. Wij duiken er allebei in, samen met een stel Spanjaarden uit onze groep. Het water is heerlijk warm, zeker de bovenste laag. Een prachtige plek om de zon onder te zien gaan.

14 augustus
Het was een zware nacht, Thijs heeft niks meer in zijn lijf en kan vooral nog water met ORS drinken, dus doet dat dan ook. Omdat de activiteit van vandaag niet zo zwaar gaat zijn, en we eindelijk helemaal in de jungle zitten, besluiten we toch op pad te gaan. Vandaag gaan we naar een lokale stam, de Soani, die anderhalf uur varen dieper in het reservaat zitten. Onderweg zien we onder leiding van onze gids Sulema enkele vreemde vogels met lange nekken en vooral de roze zoetwaterdolfijnen. Deze dolfijnen komen alleen boven om adem te halen, en springen dus niet op zoals normale dolfijnen, en worden roze bij inspanning. Samen met Amalia, een lokale dame, gaan we yuka (ook wel bekend als cassave) hakken op het land. De wortels worden geschild, geraspt en ontdaan van al het vocht waardoor er een meel ontstaat. Hiervan bakken de lokale dames tortilla’s die prima smaken, terwijl de lokale honden en apen rondrennen. Vervolgens halen we de sjamaan op aan de overkant van het water (hij is nog even op zijn plantage om eten te halen voor z’n vijf kinderen) en varen naar zijn hutje wat dieper in de jungle. Hier krijgen we uitleg over de gebruiken om negatieve energieën uit te drijven, met verschillende hallucinerende middelen als ayahuasca. Daarvan krijgen we geen demo, maar deze beste sjamaan bereidt onze Spaanse groepsgenote voor op zo’n cleaning door het reciteren van inheemse liederen terwijl hij met een tak bladeren zwaait. Wij zijn niet helemaal onder de indruk, maar daarna mogen we allemaal met de blaaspijp van de sjamaan op een limoen schieten. Een boomstronk van 2,5 meter lang, waarmee giftige pijlen op apen worden geschoten tijdens de jacht. De sjamaan kan het wat beter dan de toeristen…

In de avond spotten we enkele kaaimannen in verschillende maten en een vrij dunne boa constrictor tijdens de boottocht in het donker. We blijven veilig in de boot zitten, maar het stukje van de boot naar de lodge geeft ons nog genoeg gelegenheid om vogelspinnen van dichtbij te zien. Ook naast onze deur, bij de schoenen van de buurvrouw, zat eerder een forse tarantula. Van dichtbij zijn ze flink harig maar toch niet zo extreem als soms wordt verteld.

15 augustus
Na een goede nacht slapen varen we de Laguna Grande over en door het onderwaterbos dat er achter ligt. Deze ochtend gaan we door het oerwoud lopen, dus we hebben laarzen aan en anti-insectenspul op gedaan. Onze gids weet van alles te vertellen over de diverse boom- en plantsoorten, waaronder een boom met holle wortels waarop je kunt kloppen als je verdwaald bent. Hierdoor kun je weer gevonden worden, dat is verstandiger dan alleen door het oerwoud te gaan zwerven. Wij wanen ons nog even Tarzan en Jane als we aan een liaan slingeren, dat is nog lang niet makkelijk. Ook zijn er bomen waarvan de bast lokaal als antibioticum wordt gebruikt en bomen die elke maand compleet verbasten om de groei van andere planten te voorkomen. Het tofst zijn misschien wel de ‘wandelende bomen’ (denk aan Lord of the Rings, ze bestaan dus echt!) die richting de openingen in het bladerdek kunnen ‘lopen’ door hun wortels continu te vernieuwen in een bepaalde richting. Dit kan tot ongeveer een meter, echt ver komen ze dus niet. Groot wild zien we hier vandaag niet, maar wel enorme mieren, wandelende takken, grote krekels, boomkevers en termietenbollen die aan boomstammen hangen.

Na de wandeling is er tijd om de hangmatten van de lodge te proberen, en die blijken zeer goed te liggen. Aangenaam verkwikt wordt Thijs twee uur later weer wakker, terwijl het langzaam begint met regenen. Dat is balen, want we gaan vanavond nog een keer op pad, ditmaal voor een wandeling om insecten, spinnen en schorpioenen te spotten. Tegen de tijd dat we weggaan is het vooral harder gaan regenen, dus laarzen en nu ook de poncho’s aan. Die stinken natuurlijk verschrikkelijk, dus dat is even doorbijten. Met onze hoofdlampjes op en zaklampen aan lopen we door de inktzwarte en natte jungle. Helaas blijven veel dieren met dit weer liever schuilen, dus we zien slechts één vogelspin, enkele krekels en wat andere insecten. Maar de ervaring was de moeite waard, ook als we op maximumsnelheid terugvaren naar de lodge zonder enige vorm van licht.

16 augustus
De vroege kano die ons terug naar de bewoonde wereld brengt vertrekt om zes uur, zodat we op tijd zijn voor onze vlucht om half twaalf. Om vijf uur staan we op, zodat de bagage alvast ingeladen kan worden en na een snel ontbijt gaan we met onze Spaanse reisgenoten op pad. Met deze ervaren junglegangers durft de bestuurder flink door te crossen over het water. Gelukkig stopt hij als er apen worden gespot, een hele boom vol kleine aapjes probeert de overkant van de rivier te bereiken. Dit doen ze door in volledige spreidstand (meer weerstand?) van bovenin een boom naar de andere kant te springen. Dit gaat vaak maar net goed, en een paar keer ploft zo’n aapje dwars langs alle takken de rivier in. Ze blijken ook nog wel een stukje te kunnen zwemmen, dus er verdrinkt niemand deze vroege ochtend. Na anderhalf uur varen springen we het klaarstaande busje in om de slingerweg naar Lago Agrio weer terug te rijden, ditmaal is beschaafder dan de heenweg. Gelukkig gaat onze vlucht gewoon, want de toeristen die al stonden te wachten op een vlucht van een uur later kunnen de taxi naar het busstation pakken en zeven uur in de bus terug naar Quito reizen.

Het was een heel avontuur, deze jungletocht. We hebben zelden zoveel gezweet, het was af en toe 37 graden bij een enorme luchtvochtigheid. Hoe vochtig blijkt nog als we die avond onze backpacks weer openmaken en alle kleren erg vochtig zijn (om over de geur maar niet te schrijven…). De Andes gaat nog een heel ander verhaal worden!